Dutch Uncles - Out Of Touch In The Wild
Memphis Industries
Dutch Uncles houdt van puzzelen. En nooit eerder kwamen ze met een puzzel op de proppen die zo goed in elkaar steekt als hun derde langspeler. ‘Out Of Touch In The Wild’ is opgetrokken uit stukjes en beetjes van divers pluimage, maar het geheel is stevig en sluitend als een Inca-muur. Je kan het album vol verwondering observeren en nog dagenlang verward zijn door zijn mysterie. Het is een kwestie van doseren, van proeven en laten rusten.
Het kader dat Dutch Uncles op tafel uitlegde bleek ruim genoeg voor een elektronachtige dynamiek die de meest onvoorspelbare dingen mogelijk maakt. Het blijft pop, maar wel pop waarbij voorvoegsels als -prog en -art niet uit de lucht zijn gegrepen. Subtiele motiefjes, vertolkt door een uitgebreid arsenaal instrumenten, sturen de melodieën naar een hoger niveau. Geen enkele song duurt langer dan vijf minuten, en toch slagen ze er nog in te ademen. Een goed instappunt is zeker de voortreffelijke single Fester.
Dutch Uncles is familie van Field Music en Everything Everything, maar is kleurrijker dan die eerste band en een pak minder nerveus dan de tweede. ‘Discipline’, de revolutionaire comebackplaat van King Crimson uit 1981, moet tijdens de opnames van ‘Out Of Touch In The Wild’ hebben rondgeslingerd in de studio, net als ‘The Hurting’ van Tears For Fears uit 1983.
Een vreemd geval is Threads, dat een marimba-motief à la Change van Tears For Fears mengt met de typische gitaarsound van Robert Fripp (King Crimson). De zangpartij is moeilijk thuis te brengen, maar juist heel eigen aan Dutch Uncles en voorman Duncan Wallis. Van nature is het hogere register zijn speelterrein. Maar hij staat er niet alleen voor: backing vocals en harmonieën zijn evengoed essentiële elementen in de sound van het vijftal uit Manchester.
Gitaar, drums, synths en strijkers jagen elkaar voortdurend na en melodieën slaan liever krullende landwegen in dan te kiezen voor de makkelijkste route en de autosnelweg te nemen. Misleidende ritmes, een verfrissend akkoordenspel en een heuse stoet van genres horen daarbij. Zug Zwang is zwanger van minimalisme, terwijl Brio gekruid is met krautrock. Zo is elke song een heel aparte miniatuur. Kunstig, maar ook verteerbaar. En voila, zo zijn we bij Roxy Music beland. Wallis lijkt overigens net als Bryan Ferry te beschikken over een talent voor ongekunstelde theatraliteit.
‘Out Of Touch In The Wild’ is een van die intrigerende platen waarin je eindeloos details zal blijven ontdekken. Eigenlijk heeft Dutch Uncles zijn vroegere sound nu verder ontwikkeld, maar je kan je niet van het gevoel ontdoen dat de band zijn plafond nog steeds niet bereikt heeft. Net die openstaande portie potentieel weet ons mateloos te charmeren. Een band naar ons hart.