Dwight Yoakam - Dwight Sings Buck

New West Records

Dwight Yoakam werpt zich al meer dan twintig jaar op als de hoeder van de Bakersfield sound. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat hij nu een plaat heeft opgenomen ter ere van de pionier van die country-variant, Buck Owens. 

De Bakersfield sound ontstond in het Californië van de fifties als reactie op het gestroomlijnde en hypercommerciële geluid dat in die jaren uit Nashville kwam. Artiesten als Buck Owens en Merle Haggard grepen terug naar de muziek van onder andere Hank Williams, die ze kruidden met een flinke scheut rock-‘n-roll. Nooit van gehoord? We nemen het u niet kwalijk, want hier worden ze doorgaans niet vernoemd in de popgeschiedenis. Volledig onterecht. Hun invloed strekt zich uit over Gram Parsons, The Shadows, The Beatles en Emmylou Harris tot CSN&Y, Linda Ronstadt, Jackson Browne, The Eagles en Ween. Om er maar enkele te noemen.

Ook Dwight Yoakam heeft zijn bewondering voor Buck Owens nooit onder stoelen of banken gestoken. In 1988 namen ze samen het duet Streets of Bakersfield op. Een tribute na de dood van de countrylegende in 2006 lag dan ook lichtjes voor de hand. Yoakam heeft daarbij geen enkel risico genomen. Hij selecteerde Owens’ grootste hits, en interpreteerde die vervolgens zeer getrouw. Resultaat is rechttoe rechtaan country. Denk aan the A-Team, de slechteriken en de muziek die ze doorgaans op hebben staan. Of wat zou u verwachten van songs met titels als Close Up The Honky Tonks of Excuse Me (I Think I’ve Got A Heartache)?

Het is het soort album waar wij normaal gezien niet warm voor lopen, ware het niet dat alles voortreffelijk gespeeld is. De band bestaat duidelijk uit rasmuzikanten. Ze zijn gepokt en gemazeld in het country-repertoire, maar slagen er toch in om origineel uit de hoek te komen. Voorwaar geen sinecure in een genre dat aan elkaar hangt met vijftig jaar oude clichés. Luister naar de vuile gitaarsolo's op My Heart Skips A Beat en Love's Gonna Live Here, of de prachtig meanderende lapsteel op Down On The Corner Of Love. Een solide ritmesectie houdt de vaart er van begin tot einde in. Hoogtepunt is Foolin' Around, met een verschroeiend ritme, een goddelijke drumbreak in het refrein en gitaarpartijen zo helder als een bergbeek.

Het is de energie van de band die ‘Dwight Sings Buck’ van de ondergang redt. Voor de rest tapt de cd te veel uit het traditionele country-vaatje om echt te beklijven, of om buiten de grenzen van de V.S. potten te breken. Wat overblijft is een pretentieloze maar hoogst vermakelijke verzameling "golden country greats", uitermate geschikt om op hoog volume af te spelen tijdens een lange autorit. Men draait het raam naar beneden, leunt met de linker elleboog naar buiten en draagt zijn Stetson zo dat een schaduwrand de ogen bedekt. Buckle up!