Eagle Rock Gospel Singers - Heavenly Fire

Ba Da Bing

We zijn snel te verleiden tot een portie gospelmuziek, zeker als die verrijkt wordt met stevige brokken blues, soul, indierock, folk en bluegrass. En net dat muzikaal grensoverschrijdende is waar The Eagle Rock Gospel Singers in uitblinken. Het vijfkoppig collectief uit het zonovergoten LA laat, met dank aan een uitgebreide gastenlijst, op ‘Heavenly Fire’ horen dat gospel een bijzonder rijke toekomst heeft.

Ergens rond 2010 vinden Will Wadsworth (drums) en Jeremy Horton (gitaar, vocals), vrienden van de gospel, elkaar. Samen met wat opgetrommelde kennissen (o.a. Grace Mosqueda en Kim Garcia, beiden op vocals) beginnen ze stokoude gospelliederen en traditionals opnieuw tot leven te wekken. Tezelfdertijd ontstaat het gevoel dat er veel meer in zit. Na enkele ep’s (‘Burn Brightly’ en ‘Eagle Gospel Rock Singers’), een erg opgemerkte single (Little Light schopte het tot Song Of The Day bij KEXP) en vele optredens doorheen het Amerikaanse continent werd het tijd voor een full album. Het debuut ‘Heavenly Fire’ klinkt dan ook alsof Jack White met het werk van Aretha Franklin aan de slag ging.

De band moet het bij interviews nog steeds herhalen: ze zijn een gospelband, een traditie die door velen synoniem staat voor “religieus”, maar dat willen ze maar al te graag tegenspreken, ook al vinden we ook in hun eigen oeuvre subtiele verwijzingen naar religieuze aspecten. Zich volledig onttrekken aan de roots van de gospel (Washington Philipps, Sister Rosetta Tharpe, The Staple Singers, Aretha Franklin,.. ) doet de band dus niet. De focus van ‘Heavenly Fire’ lag dan ook helemaal op de kruisbestuiving van gospel met andere muziekgenres.

Toeval of niet, maar zelfs in de bandnaam primeert het rockgehalte eerder dan de gospel. Die rockinvloed laat zich ook gelden in de keuze van producer, want Matt Wignall (Cold War Kids,..) is vooral grofkorrelig gitaarwerk gewoon.

Dat er hard aan het album gesleuteld is, is onder meer merkbaar aan de manier waarop single Little Light het album opent: een feelgoodnummer van jewelste dat meteen een hoogtepunt is. De vlam zit, mede dankzij de inbreng van goed op temperatuur gebrachte vocals, meteen in de pan.

Op titeltrack Heavenly Fire horen we een songwriter die een verhaal kwijt wil (“In the light of the night there was a heavenly fire”). Omringd door knap werk op pedalsteel en smaakvolle backingvocals gaat een songwriter inspiratie halen bij country and western.

Er zit voldoende variatie in het album : een track als Stephen injecteert classic rock à la Dire Straits met gospel terwijl MMLJ al evenmin de meest zuivere gospel is. Een drumritme, stemmige orgelkeyboards, waarna gitaar en vocals uit de boxen knallen. Vermoedelijk zal dit nummer ook live uitgroeien tot een feest.

Dan neemt de band wat gas terug tijdens het tot meeknikken aanzettende Outta My Head, een net niet teleurstellend, aardig tussendoortje. En net op het moment dat het album wat ineen lijkt te zakken, is er de fijne gospelblues Underground. Als iets verder Meet Me opduikt, moeten we denken aan doorgedraaide Eels die zich tegoed doen aan Buffalo Springfields For What It’s Worth.

Crying doet zijn titel alle eer aan, een song waarin gospel en soul elkaar vinden. Naar het einde toe is er nog een aardige slowburner als No Apologies. Dan rest er nog een track die even teruggaat naar de oorsprong : een akoestische gitaar, wat handclaps en veel volk, dat samen een Amen afsteekt.

We zijn aangenaam verrast door deze Eagle Rock Gospel Singers. ‘Heavenly Fire’ is een ontdekking, die niet meteen al zijn geheimen prijsgeeft. Als het aan bands zoals hen ligt, heeft gospel nog een aardige toekomst voor zich.