Eagulls - Eagulls

Partisan Records

“Not to be confused with the American band The Eagles.” Het is de eerste informatie die Wikipedia meent te moeten bieden, wanneer je Eagulls opzoekt. Drie seconden luisteren naar eender welk nummer van de band uit Leeds had u ongetwijfeld evenveel diets gemaakt.

In tegenstelling tot hun afgelikte homoniem zijn de Britten rauw. Industriële bassen en motorische drums drijven de songs aan zoals ze dat ook bij Joy Division deden. Zanger George Mitchell staat echter mijlenver af van Ian Curtis’ onderkoelde pathos. Woorden worden niet zozeer gezongen als geschreeuwd of uitgebraakt. Het maakt er de teksten niet meteen verstaanbaarder op, maar het geheel wordt er des te intenser door.

Eagulls weet ook een deksels venijnige hook te pennen. Uitschieter Tough Luck is daar een treffend voorbeeld van. Nooit gedacht dat we op een dag een lied over aangeboren afwijkingen luidkeels zouden meebrullen. Naar de vrolijke noot hoef je bij deze jongens sowieso niet zoeken. Van het seksueel misbruik in Opaque, over de zielige heroïnejunks in Amber Veins, tot de feesten van angst en pijn die in single Nerve Endings worden geëtaleerd: hier worden enkel de lelijke kanten van het leven in de verf gezet.

En toch wordt het nooit moedeloos. De heren van Eagulls lijken eerder te kampen met grootstedelijke spleen dan dat ze existentiële twijfels bekampen. Waar hun voorgangers in de punk en postpunk vaak eerder gelaten hun sombere vooruitzichten bezongen, wordt er hier een vitaliteit aan de dag gelegd die getuigt van een toekomstvisie die niet enkel met spuug en as is bij elkaar geboetseerd.

De hele plaat jakkert ongenadig verder met een enorme intensiteit, wat maakt dat er op dat vlak niet meteen songs boven de andere uitsteken. De schurende gitaar in Possessed is echter zeker nog het vermelden waard, net zoals het helse tempo dat in Fester/Blister wordt aangewend – als ware het een ritueel nummer om de etter en de blaren uit de titel mee tot leven te wekken.

Onheilspellende sirenes luiden slotnummer Soulless Youth in. Rammelende bassen, gierende gitaren en pompende drums duwen Mitchell naar het einde van zijn stem, en drijven ons naar de repeatknop. Verplichte rauwkost voor de verveelde mensen van de eenentwintigste eeuw.