Earth - Primitive And Deadly

Southern Lord

Met uiterst trage muziek een gevoel van extase proberen los te maken; dat lijkt al twintig jaar de missie van Earth. Daarvoor werden veelal schier oneindig herhaalde themaatjes gebruikt, al ging de band uit Olympia, Washington vooral recent ook melodischer te werk. Het nieuwe 'Primitive And Deadly' biedt ruimte aan een combinatie van stijlen.

Op het vorige album, 'Angels Of Darkness, Demons Of Light II' uit 2012, klonk Earth anders dan gewoonlijk. Akoestische instrumenten als de cello maakten er een verrassend uitstapje van. Inmiddels voeren de gitaren weer de boventoon, waarmee ook gelijk de typische Earth-structuur zich in volle glorie heeft hersteld. Deze keer is de verrassing dat er op drie van de vijf nummers van 'Primitive And Deadly', voor het eerst sinds 'Pentastar: In the Style of Demons' uit 1996, weer gezongen wordt. De bandleden grijpen zelf niet naar de zangmicrofoon. In plaats daarvan werden er met Rabia Shaheen Qazi en Mark Lanegan twee aansprekende gastvocalisten ingehuurd.

Die laatste brengt zijn schemerende stemgeluid voor het eerst ten gehore op There Is A Serpent Coming. Zoals op heel dit album spreken de uiteenlopende gitaargeluiden tot de verbeelding, soms schel en licht, soms donkerder en stoner-achtig. Maar de zang van Lanegan weet nergens mooi op dit geheel aan te sluiten. Het klinkt eerder of twee losse muziekstukken over elkaar heen zijn gelegd maar niet bijeen passen. Het moet voor een zanger ook niet makkelijk zijn in de maat te blijven met zo'n traag voortslepende ondergrond. Dat gaat Rabia Shaheen Qazi op From The Zodiacal Light al veel beter af. Ook dit nummer loopt niet bepaald vlot, maar het kent een mystieke uitstraling die weet te boeien.

Lang zit er weinig beweging in het album, misschien iets te lang. Maar diep in het voorlaatste nummer Even Hell Has Its Heroes wordt de impasse toch doorbroken als de verschillende gitaarlagen plotseling in elkaar blijken te passen en er een prachtig klankspel ontstaat. Het is de opmaat voor slotstuk Rooks Across The gates dat aan alle kanten klopt, inclusief de tweede gastbijdrage van Mark Lanegan.

Earth heeft geprobeerd de eigen traditie te combineren met meer gangbare rockelementen als zang. Pas tegen het einde van de plaat loopt alles soepel. Dat levert een wat lange aanloop op, maar de geduldige luisteraar wordt uiteindelijk beloond. Deze band toont opnieuw dat het met de creativiteit nog zeker niet gedaan is.