Editors - Violence

Pias Records

Wat ons betreft hebben Editors hun sterkste plaat gemaakt in 2007 en was ‘In This Light And On This Evening’ (2009) een eerste, halfgeslaagde maar noodzakelijke stap richting een meer experimenteel, elektronisch geluid. Alleen is de band – die in 2012 even op de helling heeft gestaan toen Chris Urbanowicz vertrok – sindsdien nog steeds zoekende naar dat nieuwe geluid. Volgens Tom Smith heeft het evenwicht tussen gitaar en elektronica nooit eerder zo goed gezeten als op ‘Violence’. Wij zijn het daar niet mee eens. 

Toch maar weer met enige verwachting aan dat zesde album begonnen, al was het maar omdat Editors voor deze zesde plaat hebben samengewerkt met elektronicaproducer Blanck Mass. We zijn er nog steeds van overtuigd dat Editors op één of andere manier nog een goede plaat in zich hebben. Misschien kon Blanck Mass wel de juiste impulsen geven. Opnieuw blijven we teleurgesteld achter. De vorige, ‘In Dream’, was afwisselend een opluchting en een horrorverhaal. Over ‘Violence’ kunnen we zelfs dat niet zeggen. Daarvoor gebeurt er te weinig.

Het begint zeer degelijk met Cold, een behoorlijk ingetogen en ook wel behoorlijk mooi nummer. Meteen daarachter zit het andere uiterste: Hallelujah (So Low). Wie het licht op groen heeft gezet voor dit nummer, is onduidelijk, maar het is een productionele ramp: muzikale chaos en over the top op alle vlakken. Zelden hebben vier minuten zo lang aangevoeld.

Aangekomen bij Darkness At The Door weten we bijna wat het probleem is met deze nieuwe van Editors: de ene keer willen ze te veel, de andere keer te weinig. Darkness At The Door klinkt als vier eerdere nummers van Editors, No Sound But The Wind kennen we letterlijk al jaren en mist in deze versie de bezieling die van de live versie op Rock Werchter 2010 zo’n klassieker maakte, Nothingness kon wat peper in het gat gebruiken en doet pas opveren met de gitaarsolo bijna vier minuten diep in het nummer.

Het titelnummer is het andere uiterste. Dat begint redelijk gedwee als een soort discotheekversie (zie ook de tweede helft van Counting Spooks) van Editors, die nog wel iets zou kunnen worden, tot de song na een dikke minuut losbarst in een refrein waarin de overbodige tierlantijntjes over elkaar heen struikelen en het nummer, dat iets had kunnen worden, definitief kapotmaken.

Aan het einde van de plaat kunnen we – ook na twee, drie en vier luisterbeurten – alleen maar vaststellen dat alleen Cold ons een beetje blij maakte. Ondertussen blijft Studio Brussel de groep wel als gek pushen, staat Magazine momenteel op de eerste plaats in De Afrekening, speelt de groep een akoestische sessie voor Studio Brussel (wat dan wel weer interessant kan worden), is het Sportpaleis (17 maart) al tijden uitverkocht en is de groep headliner op TW Classic dit jaar. Wie zijn wij dan nog om te zeggen dat het allemaal op niet veel meer trekt?

Als de volgende plaat een discotheekplaat is of een akoestische plaat, dan willen we nog eens luisteren, maar zo’n halfslachtige poging om het saaie middenpad te bewandelen zoals deze ‘Violence’, dat hoeft niet meer.