Eels - The Deconstruction
E Works
Er is iets gebeurd met Mark Oliver Everett van EELS. Sinds hij zijn biografie ‘Things The Grandchildren Should Know’ heeft uitgebracht in 2008 lijkt hij anders tegen het leven aan te kijken. Alsof hij zich erbij heeft neergelegd dat zijn leven wel nooit helemaal ideaal zal worden, maar dat hij ook daarmee heeft leren omgaan. Na ‘The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett’ (2014) besloot hij een periode van rust in te lassen. Tijdens die periode leerde hij zijn tweede vrouw kennen en werd hij voor de eerste keer vader op zijn vierenvijftigste. Niet veel later was het huwelijk alweer voorbij. Enter: ‘The Deconstruction’, het twaalfde album.
De laatste zin van ‘The Cautionairy Tales Of Mark Oliver Everett’ klonk: “But I've got a good feeling 'bout where I'm going”, en even was het ook zo. Eén jaar. Eén jaar heeft hij gehad waarin het leven alles was wat hij wilde. Rust; geen drama; huwelijks- en gezinsgeluk. In een interview met NPR zegt hij daarover: “Het was naïef van mij om te denken dat het zou blijven duren. Ik denk dat wat er sindsdien allemaal is gebeurd meer is hoe het leven echt is. Ik heb geluk gehad met dat ene jaar.”
Het klinkt triest en mooi tegelijkertijd en dat is ook wat je op ‘The Deconstruction’ hoort. Premonition (“voorgevoel”) is bijvoorbeeld ook triest en mooi tegelijkertijd. Daarin zingt hij over hoe hij een voorgevoel had dat de liefde wel zou blijven duren deze keer. Niet dus. Bummer. Maar in datzelfde nummer zingt hij ook: “It’s not the weight you carry / it’s how you carry it” en dat vat het allemaal samen. Mark Oliver Everett laat zich niet meer neerhalen door tegenslagen, maar heeft ermee leren omgaan. Be Hurt is, wat dat betreft, allicht de sleutelsong op ‘The Deconstruction’: “Come on, be hurt / You know that you can take it / I'm not gonna let it destroy you”. Of anders: hij heeft al zoveel meegemaakt dat dit er ook nog wel bij kan.
In de perstekst bij ‘The Deconstruction’ trekt hij dat gevoel open naar de wereld: “De wereld wordt gek. Maar als je goed kijkt, kan je nog altijd grote schoonheid vinden.” Het is datzelfde gevoel: EELS is niet langer alleen deprimerend. Hij is ook niet blij, maar iets daartussen.
Het is misschien wel de voornaamste reden waarom ‘The Deconstruction’ klinkt als een soort van dwarsdoorsnede van al wat hij voordien heeft uitgebracht. Nu eens baadt de plaat in levensvreugde (zoals in Today Is The Day of You Are The Shining Light), een andere keer is het erg droevig en nog een andere keer is het droevig, maar roept de muziek tegelijkertijd toch de lente binnen, zoals in het titelnummer met zijn speelse strijkers.
Met Bone Dry sluit hij netjes aan bij nummers als Fresh Blood en Prizefighter uit het schitterende ‘Hombre Lobo’, maar over het algemeen is ‘The Deconstruction’ een eerder ingetogen album. Zo is er The Epiphany, een bedrieglijk eenvoudig, maar toch alleszeggend nummer waarin hij twee minuten lang zeurt dat hij terug zou willen naar toen alles nog zo gemakkelijk was. Waarna hij besluit met twee zinnetjes: “Can’t go back / But I can make today a memory to last.” Het kan om zijn eigen leven gaan of om de wereld onder Trump en consorten. En waarom niet over allebei?
Hier en daar valt nu in recensies of reacties te lezen dat het weer hetzelfde is wat EELS hier aflevert. Wij verwachten niet dat EELS zich nog opnieuw zal uitvinden op dat twaalfde album. Liefst niet, zelfs. ‘The Deconstruction’ is net zo mooi omdat E er op dit album voor kiest om – ondanks alles – gelukkig te zijn. Het is de beste plaat van EELS sinds ‘Hombre Lobo’. En die was heel goed.