Efterklang - Magic Chairs
4AD
Altijd leuk als je merkt aan de hand van de albums dat een groep evolueert. Negen jaren geleden experimenteerde Efterklang nog volop met field recordings en haardvuurelektronica op ‘Tripper’. Later klonken ze op ‘Parades’ heel orkestraal, soms op het barokke af. Uit ‘Magic Chairs’ komen nu kortere, bondigere en - laten we het dan maar zeggen - meer poppy songs voort. Maar denk maar niet dat ze aan schoonheid inboeten.
Bendelid Rasmus Stolberg vertrouwde eerder in een interview daMusic toe dat ze vroeger meer experimenteerden omdat ze eigenlijk geen kaas hadden gegeten van muziek maken en amper instrumenten konden bespelen. Nu zoveel jaar later, dixit Stolberg, weten ze veel beter wat ze willen waardoor ze ook sneller bij hun doel terecht komen. Dat hoor je ook duidelijk op dit derde album van de Denen. De songstructuren zijn klaarder, eenvoudiger en tegelijkertijd ook efficiënter. Alsof je uit een tekst alle overbodige bijzinnen zou schrappen.
De pianoaanloop op Modern Drift geeft dit al meteen aan. We hebben maar een paar noten nodig om meteen mee te zijn. Efterklang-eeuweling en zanger Casper Clausen zou hier aan Chris Martin een goede lookalike hebben, al bloeit de song meteen open als een bloem in een versneld filmpje met jaren zeventig-effect. Ook Full Moon heeft iets van een doordachte versie van Coldplay. Een strijkkwartet brengt ons zonder enige moeite in vervoering, in het gezelschap van een koortje dat in de winterkou een stevige galm opliep. Maak u geen zorgen hoor: bloedmooi.
En hebben we u al verteld over Mirror Mirror? Een door Susumu Yokota en Four Tet gemanipuleerde - ook weer - piano gaat over in een door Jim James (My Morning Jacket) gegijzelde song. Of dat zou hij toch op zijn minst stiekem gewild hebben. Op Scandinavian Love wordt vrolijk rondgehuppeld. De trommels plagen liefdevol de violen, de basgitaar dolt rond met de trompetten. Zonder twijfel Efterklang op zijn vrolijkst. En wie het graag een beetje meer doorbakken heeft moet maar luisteren naar I Was Playing Drums. Stoer, zoals een tienjarige knaap fier z’n spierballen toont.
Ze maken nog steeds fijne aquarelletjes waarin we met plezier verdrinken. De groep klinkt op ‘Magic Chairs’ volwassen en, vooral, als een (h)echte groep. Op vorige albums leken ze ons soms op een gezellig uit de hand gelopen meute terwijl ze nu duidelijk wel zelf de teugels strak in handen hebben. Hopelijk houden de fans ook van strak. Voor sommigen zal het misschien allemaal niet spannend genoeg meer zijn. Niet ons probleem.