Ekoplekz - Bioprodukt

Planet Mu

Eko, bio? Wat zullen we nu dan krijgen? Wil bezig bijtje Nick Edwards vanuit Bristol een brug bouwen tussen mechanische, machinale muziek en menselijke, organische bewegingen? Zo lijkt het wel, als je naar dit fraaie ‘Bioprodukt’ luistert. Merk trouwens ook de herkenbare “k” van de techno-/elektrogolf uit de jaren negentig op.

Bioprodukt

Mechanische geluiden, robot- en industrieklanken die in dwangmatige consequenties en wetmatigheden uitrollen; persistent en zielloos. Klinkt vies? Ekoplekz doet daar zijn eigen ding mee, verknipt en plakt die terug in een eigen, menselijk gemanipuleerde volgorde en onderbouwt die met een warme, variabele ondergrond van baslijnen uit de Roland 303. Het resultaat is een nogal bizarre, elektronische hybride, de ene keer drammend, dan weer bedwelmend. Denk aan IDM waarin zowel triphopgrooves als trage elektrobeats aanwezig zijn, maar waar ook lome synths en diepe dubbassen durven opduiken (of zoals in het bedwelmende Slipstream zelfs prominent de sfeer zetten). Alsof mens en robot elkaar omarmen in een vredelievende vorm van Artificiële Intelligentie.

En dan duiken we meteen twintig jaar terug in de tijd. In de periode toen het Warp-label en een band als The Black Dog op gelijkaardige wijze met elektro IDM-puzzels uitpakten, eveneens in een vrij contrasterende hard-zacht-productie. Waar analoge klanken en kille ritmes elkaar ontdekten en waar vooral ook fijne melodieën mechanische beats mochten verrijken.

Toch doet de Brit daar zijn eigen ding mee; door te spelen met een constante beweging in structuur; door flinterdunne details toe te voegen die deze muziek een ontdekkingstocht maken; door melodieën toe te voegen of bijna volledig weg te filteren tot de vorm van een suggestie; en vooral ook door de bassen mooi onder de muziek te leggen en ze niet – zoals de hedendaagse muziek bijna vereist – te laten domineren. Vernuftig en esthetisch aantrekkelijk.

Is het dan een goed idee om ‘Bioprodukt’ te laten uitdoven in twee uitgesmeerde ambientverhalen waar logge bassen en sissende echo’s een track als Low-X Over acht minuten lang gijzelen? Om eerlijk te zijn hadden we deze aanvankelijk heerlijk scherpe plaat liever niet op deze manier horen uitsterven. Maar doe gerust verder, Nick. Je zal ons niet gemakkelijk meer kwijt geraken.

12 oktober 2017
Johan Giglot