Elbow - Dead In The Boot

Polydor

B-kantjes, we hebben er een haat-liefdeverhouding mee. Al te vaak klinken ze vlak en amateuristisch. Na het luisteren ervan begrijp je ook waarom het onding in kwestie een b-kantje was en probeer je het bestaan ervan zo snel mogelijk te vergeten. Benieuwd hoe dat met Elbows 'Dead In the Boot' zit.

Zo af en toe zijn er ook bands die hun b-kantjes als meer zien dan vulsel of afleggertjes van de nieuwe plaat. Als ruimte om te experimenteren, als vrijgeleide om eens écht je zin te kunnen doen zonder rekening te houden met de plaat die je aan het maken bent, vakkundig weggestopt voor de massa. Zo'n band is Elbow. En nu haalt de band hun b-kantjes vanonder het stof, verzameld op ‘Dead In The Boot’. 

B-kantjes, geen afleggertjes. Daar is frontman Guy Garvey van in den beginne duidelijk over geweest: het waren geen songs die niet goed genoeg waren, maar wel songs die gewoon niet bij de collectie songs pasten, die op dat moment een plaat vormden. En bij het beluisteren begrijpen we meteen waarom: het Elbow dat we hier horen is niet het Elbow van de grote meezingers als Open Arms of One Day Like This, maar eerder het Elbow uit de beginperiode, ten tijde van ‘Asleep In The Back’ en ‘Cast Of Thousands’.

En toch, uitbundig of intiem, zonnig of nachtelijk, dromerig of meezingbaar, Elbow blijft altijd als Elbow klinken. De heren van Elbow wilden van ‘Dead In The Boot’ in de eerste plaats een collectie songs maken die bij elkaar passen als plaat, als concept.

Dat is hen gelukt. Niet elk nummer is even sterk, maar dat is ook niet de bedoeling. Aan het einde van de rit moet je het gevoel hebben dat de volgorde van de songs alleen maar die volgorde kon zijn zoals de tracklist ze je aanreikt, de iPod-generatie ten spijt. Dat de collectie b-kantjes dan ook niet compleet is, is daar een gevolg van.

Een song – of is het een soundscape? -  als Waving From Windows zou ons op een reguliere plaat naar de skip-toets doen grijpen, maar hier, in deze collectie songs en bij voorkeur beluisterd in nachtelijke duisternis met een hoofdtelefoon op, past de song perfect.

Ook Snowball is klein, gevoelig en experimenteel. Geen radiohit, wel een Elbow-nummer, uiteindelijk toch een groep die staat waar ze nu staat door koppig haar eigen zin te blijven doen. Het publiek is hen gevolgd en niet andersom.

Zoals gezegd is ‘Dead In The Boot’ geen perfecte plaat, maar wel eentje op het niveau dat we van een band als Elbow kunnen verwachten. Een plaat waarin de subtiliteit van de band misschien wel meer dan ooit tevoren tot uiting komt.

Favorieten op dit moment zijn openers Whisper Grass en Lucky With Disease, het Tom Waits-achtige McGreggor en het van een magistrale opbouw voorziene Snowball. Maar morgen kan dat weer helemaal anders zijn.

Mensen die Elbow enkel kennen van hun handjevol hits mogen deze plaat links laten liggen, fans van het eerste uur dienen zo snel mogelijk ‘Dead In The Boot’ in huis te halen.