Elbow - The Take Off And Landing Of Everything

Fiction Records

Als er één man is in het hedendaagse muzieklandschap die wij een warm hart toedragen dan is het Guy Garvey. Hij is het soort mens dat gezelligheid uitstraalt en warmte. Het soort mens waar je mee wil filosoferen op café tot diep in de nacht. En ‘The Take Off And Landing Of Everything’, de zesde van Elbow alweer, zou daar de beste soundtrack bij zijn.

‘The Take Off And Landing Of Everything’ is de titel geworden en niet ‘Carry Her, Carry Me’ zoals eerder was aangekondigd. Het is weer een typische Elbow-plaat geworden. Een plaat vol gradueel opgebouwde, subtiele en lange nummers vol of net zonder weerhaken.

Het siert Elbow dat ze sinds hun debuut ‘Asleep In The Back’, uit 2001 alweer, geen enkele toegeving hebben gedaan richting het grote publiek. Het publiek is hen na vier platen koppig volhouden gevolgd en heeft hen een forum gegeven voor hun volstrekt unieke manier van songschrijven.

Het moeilijkste nummer is zonder twijfel het tweeluik Fly Boy Blue/ Lunette, het nummer van dit album dat als eerste werd vrijgegeven. In het eerste deel van het nummer gaan overstuurde gitaren en ontspoorde blazers met elkaar in duel terwijl de vlakke, maar briljante manier van zingen van Guy Garvey erg doet denken aan wat hij deed in Any Day Now, alsof hij rapporteert van op een afstand. Halverwege dat nummer verdwijnt dat alles plots en luidt een akoestische gitaar een troosteloos tweede deel in. Het verweven van beide nummers tot één is gedurfd en magistraal.

Het makkelijkst te behappen nummer is de huidige single New York Morning, hun ode aan de stad waar alles op elk moment van de dag lijkt te kunnen gaan gebeuren, de stad waar mensen naartoe trekken om er dromen na te jagen en te verwezenlijken. Het is ook het grootste nummer op ‘The Take Off And Landing Of Everything’, samen met de titelsong misschien, en het is een ode aan de dag en het leven die herinneringen oproept aan One Day Like This.

De helft van de nummers op het nieuwe album overschrijden de zes minuten. De prachtige opener This Blue World waarin Guy Garvey subtiel terugblikt op zijn recent spaak gelopen relatie met schrijfster Emma Jane Unsworth klokt af op 7’13” en al die tijd gebeurt er eigenlijk niet zo heel veel. Subtiele repetitieve drums, een eenzame aanslag op de piano, een streepje gitaar en de zachte troostende stem van Garvey die een verhaal vertelt. En die kleine stille seconde pauze na twee minuten.

Opvallend in de teksten: de tristesse is terug, maar zonder een break-upplaat te zijn. Er worden vragen gesteld bij het leven en de drank dient als pleister op de wonde. Zo klinkt het in Charge, één van de meest radiovriendelijke nummers op de plaat, “Another night beside myself would finish me / give us G&T and sympathy” en in Fly Boy Blue/ Lunette dient een dronken nacht voor het vergeten van levensvragen en problemen. Ook het mooie My Sad Captains, dat zijn titel ontleent aan een gedicht van Thom Gunn waarin het – alweer – over drank gaat, is een mooie ode aan de nacht.

Nieuwe zieltjes gaat Elbow niet winnen met deze plaat. Het publiek dat de band pas kent sinds ‘The Seldom Seen Kid’ zou zelfs afgeschrikt kunnen worden door ‘The Take Off And Landing Of Everything’, maar fans van het eerste uur zullen een terugkeer merken naar de filosofie van ‘Asleep In The Back’, hoewel gevoelig subtieler. Een kopstoot als het tweede deel van Newborn zit er niet tussen, noch de bijtende gitaren van Bitten By The Tailfly, maar ‘The Take Off...’ kan wel het troostende dekentje zijn dat Scattered Black And Whites was.

‘The Take Off And Landing Of Everything’ bevat tien songs die ondertussen goeie vrienden geworden zijn en nog betere vrienden zullen worden met de tijd. Daar gaan we ‘r eentje op drinken, zie.