Eleanor Friedberger - Personal Record

Merge Records

Eleanor Friedberger is een sloeber. Althans dat is onze indruk na het beluisteren van ‘Personal Record’. Al van de eerste luisterbeurt denk je dat je haar al jaren kent en dat ze eerlijk en open is, maar stilaan heb je door dat ze je geregeld bij je pietje, euh… de neus heeft.

Haar vorige album – en solodebuut – ‘Last Summer’ was wel een openhartige kijk in de gevoelswereld van deze zangeres die je misschien kent als de helft van The Fiery Furnaces (de band waarin ze zat met haar oudere broer) en anders zeker van de Franz Ferdinand-song Eleanor Put Your Boots On (la Friedberger is de vroegere vriendin van Alex Kapranos).

Haar tweede plaat is echter ambigu als Zware Lola uit de stripteasebar al klinkt die op het eerste gehoor als een simpele, zomerse rockplaat om je tuinfeestje mee op te vrolijken. Twaalf nummers lang speelt Friedberger een spel met familiair klinkende instrumenten, een kristalheldere productie en intelligente teksten waar je niet meteen van kan zeggen of ze over haarzelf gaan of vanuit het standpunt van iemand anders geschreven zijn.

Wie When I Knew  bijvoorbeeld letterlijk neemt, zou denken dat Friedberger uit de kast komt als lesbienne, maar als je weet dat ze de teksten via mail samen schreef met Wesley Stace aka John Wesley Harding en ontdekt dat de tekst vol slimme grapjes en verwijzingen zit, besef je dat je moet opletten met het trekken van conclusies.

Ook muzikaal klinkt ze raadselachtig net omdat je constant denkt dat je dat gitaartje al eens eerder hoorde en die keyboard van ergens anders kent, maar je nooit kan zeggen van waar precies. Bovendien klinkt de stem van Friedberger niet speciaal. Ze heeft geen exceptioneel bereik of aparte klankkleur, maar klinkt eerder geruststellend en vertrouwd als die van je grote zus.

Stare At The Sun , de eerste single, rockt het meest, maar even goed zijn de tragere songs als Echo Or Encore en Other Boys die perfect zijn voor een tedere slow bij middernacht op een zwoele zomeravond (al behandelt de tweede wel het moeilijke aanvaardingsproces van een verloren liefde).

‘Personal Record’ is zeker maar gedeeltelijk “persoonlijk” en de plaat slaat niet in als de bliksem. Het is wel eentje die aanvoelt als een weldoende, verfrissende regenbui na een periode van te lange droogte.