Electric Soft Parade - No Need To Be Downhearted

Truck Records

Nadat hun debuut ‘Holes In The Wall’ in de Britse pers met lof werd overladen (u weet hoe dat gaat: snoepje van de dag), werd de opvolger ‘The American Adventure’ een beetje ten onrechte volledig verguisd. Er was een tussendoortje in de vorm van de EP ‘The Human Body’, maar op een nieuwe full-cd was het een hele tijd wachten. Het resultaat mag er hoe dan ook zijn. ‘No Need To Be Downhearted’ is een spannende en frisse plaat vol afwisseling. The Electric Soft Parade is gegroeid van eigenzinnige puber naar rijpe twintiger!

Opener No Need To Be Downhearted (Part 1) begint als een pianoballade, evolueert naar Beach Boys-harmonieën om dan naadloos over te gaan in eerste single Life In The Backseat. Aanvankelijk leek het een singer-songwriterplaat te worden, maar Life In The Backseat is dan weer een wat typisch Engels popliedje en derhalve niet meteen onze favoriet: te weinig avontuur, te voorspelbaar. Wordt het dan toch een middelmatige popplaat ?

Neen dus. Je kan het hele album doorlopen en altijd opnieuw het geheel herdefiniëren. Elk nummer heeft wel iets kenmerkends: een psychedelisch deuntje (Woken By A Kiss), een heerlijk overstuurde gitaarlijn in een schitterend indierocknummer (If That’s The Case, Then I Don’t Know), een kampvuurballade (Shore Song), een intrieste en toch hemels mooie doodsmars inclusief blazers (Secrets) en ga zo maar door.

De plaat kent twee rustpunten. Twee instrumentale interludia die respectievelijk zijn gekoppeld aan een akoestisch sfeerliedje (Surfacing) en een krachtig opgebouwd Beatlesk nummer (Starry Night #1). Tussen deze twee soundscapes bewijst The Electric Soft Parade dat ze het schrijven van ijzersterke songs helemaal niet verleerd zijn. Misunderstanding, opnieuw met die uit de bocht scheurende gitaar, en Cold World zijn nummers waarin de heren laten zien dat ze uniek zijn binnen de gangbare Engelse stromingen. Met lef en branie hebben ze een plaat gemaakt die fascineert tot de laatste noot.

'No Need To Be Downhearted' is als een manische depressie. Het ene moment zit je op de top van de wereld en het volgende lijkt de bodem van de zee minstens even aanlokkelijk. Nooit is de plaat echter saai of voorspelbaar. Wie houdt van goede, avontuurlijke indiepop, zal van deze plaat genieten als van een goede Bordeaux.