Electric Youth - Innerworld

Secretly Canadian

Canada, oh Canada. Muzikaal heeft dat land ons al mooie dingen opgeleverd, en Electric Youth hoort daar zeker bij. Potten breken met ‘Innerworld’ doen ze echter niet, ook al werd er lang uitgekeken naar dit debuut. Hun ‘80s synthpop kenden we al van in de film ‘Drive’, enkel lijkt er in die drie jaar niet meer verder geschaafd aan de sound.

Verschillende lagen diepe, logge synths nemen de eerste tonen van de plaat voor hun rekening in halve intro Before Life. Ook in Runaway nemen die de bovenhand, maar de stem van Bronwyn Griffin brengt al wat meer leven in de brouwerij. Zij houdt het bewust licht en de vocals zijn niet bepaald literaire hoogvliegers, maar fijn naar binnen schuiven doet het wel.

Meer van hetzelfde poppy geweld komt later nog terug in WeAreTheYouth. De arrangementen hebben telkens niet veel meer om het lijf dan een fundamentele maar wel  pikdonkere baslijn, wat extra percussie en vervolgens zwevende synths waartussen de soms fletse vocalen klinken. Fijn voor een handvol nummers misschien, maar een hele plaat komt dan te licht uit.

Innocence lijkt het tij voor een eerste maal te keren, maar na het explosief introotje lijkt dat ook niet meer dan misleiding. Extra toevoeging hier is de klassieke piano. Hetzelfde trucje doen ze nog eens over in Without You. Lang niet slecht hoor, af en toe herkennen we zelfs flarden Robyn, maar vaak ontbreekt dat schurende korreltje, dat forcerende stemgeluid of die instrumentele uitbarsting.

Uiteindelijk breekt If All She Has Is You de ban echt, met een ballad dan nog wel. Toch durven ze ook hier niet buiten de lijntjes kleuren. Nooit te fragiel of te innemend uit schrik voor, ja, voor wat? The Best Thing lijkt het trapje op richting een blitser Tomorrow, en schippert wat tussen de twee sferen. Another Story neemt een stapje terug door een lager tempo en meer frivoliteit. Geen slechte zet, want om de boel onderhoudend te houden moeten er echt meer stappen als deze ondernomen worden. Kraker A Real Hero is uiteraard het kroonjuweel van het album, dankzij de glansrol in ‘Drive’.

De plaat levert een karrevracht fijne popsongs aan om tussendoor mee te pikken, maar de hele plaat uitzitten vergt moeite. Niet veel moeite, maar toch: live moet dit bijvoorbeeld moeilijk te vertalen zijn, toch om je publiek geboeid te houden.