Elephant Stone - Back Into The Dream
Fuzz Club Records
Het spreekt voor zich dat we als eeuwige Stone Roses-fan geprikkeld worden door een bandnaam als Elephant Stone. En als die dan nog een etiketje als “Canadese psychedelische pop” meekrijgt,… Op muzikaal vlak is er nochtans weinig raakvlak tussen de acid house Britpop-Mancunians uit de jaren negentig en deze vier Montrealisten. Al is het enkel maar met de wetenschap dat drijvende kracht Rishi Dhir zowel de zang, de bas als sitarspel voor zich neemt.
En het zijn die drie ingrediënten, die ook vooral de vederlichte zweefpop van Elephant Stone kleuren en typeren. Naast nogal traditionele Byrds- of Beatles-liedjes en een hoge, fluwelen falsetstem. Goed voor een zomerse lentefrisse cocktail van tien hapklare liedjes. Maar ook wel liedjes met een kleine kwinkslag of hoek af. Een hoek in de vorm van wegdraaiende flangergitaartjes, fluitende vogel-, klaterwater- of babymurmelgeluidjes, een welgerichte galm hier en daar, een plotse flard trompet of saxofoon of handenvol andere details. Want Dhir en co hebben duidelijk veel studiotijd genomen om alle laagjes in te spelen, op elkaar af te stemmen en uit te balanceren.
Dus nee, helaas geen Stone Roses-vibes deze keer. Wat hebben ze wel gemeen met onze nineties-Britpop-helden? Een groot we-doen-ons-eigen-ding-gevoel. Zo durft een bijna acht minuten durend epicentrum als … In The World als een pittige progrocksong verschillende episodes na elkaar te volgen tot een heus verhaal ontstaat, waarin zowel hoofdwiegmomenten, ijl dartele fluit-zangpsychedelica als zwaar verhakkelde distortion-gitaarnoise-stukken passeren. En dan zwijgen we nog van de daardoor kronkelende en solerende saxofoon, die er helemaal een prettige warboel van maakt. De essentie van een strakke drums- en bassectie (waarvan akte!) blijkt in dit geval belangrijker dan ooit.
Toch komt ‘Back Into The Dream’ nooit echt zwaar of beladen over. Dat is voornamelijk te danken aan die hoge, soms ontdubbelde Belle & Sebastian-zang. Die zang, die er op zijn eentje voor zorgt dat Elephant Stone onder het etiket “indiepop” valt en niet onder het etiket “psychedelische rock”. Al is de lijn in pakweg een instrumentaal, met vloeibare acid doordrenkt Bae flinterdun.
In elk geval bevat dit caleidoscopische plaatje op veertig minuten voldoende elementen en details om te blijven luisteren en ontdekken. Keer op keer op keer. Rishi Dhir noemt het zelf niet echt een album, maar eerder een samenraapsel van emoties, ideeën en extentiële vragen. Antwoorden hoef je in elk geval niet te vinden. Zoek liever naar die zeldzame bijdrage van sitar of tabla. Want Rishi Dhir heeft deze keer de Indische roots grotendeels erg goed verstopt.