Elysian Fields - The Afterlife
Rough Trade
Oren Boedrow en Jennifer Charles zijn al talloze keren overleden en herrezen. Dat moet wel, want het kan onmogelijk toeval zijn dat dit duo, Elysian Fields, het bekoorlijke timbre van de eeuwige jachtvelden probleemloos weet te incarneren. Hun vijfde langspeler ‘The Afterlife’ verraadt opnieuw een tripje richting hiernamaals.
Dit New Yorske duo heeft een ijzersterke reputatie, opgebouwd uit een extreem eigenzinnige houding en ongeëvenaarde muzikale verwezenlijkingen. Laat het net die attitude zijn die hen al ver bracht. Zowel in Amerika als Europa zijn ze een van de grootste cultgroepen uit de underground- en clubscene geworden. Het etiket "klinkt als PJ Harvey en Chan Marschall (Cat Power)" zullen ze wel nog even met zich moeten meedragen, hoewel het sterk karakteristieke geluid van de groep gerust op wat meer bijval zou mogen rekenen.
Terwijl vorige albums adjectieven als dromerig, zweverig en mythisch alle eer aandeden, is ‘The Afterlife’ een uitgepuurdere versie van al het voorgaande. Breed uitwaaierende strijkerssecties en zweverige pianodeuntjes zijn nog steeds de hoofdingrediënten van de plaat, al verdrinken we minder in de gelaagde melancholie dan voorheen.
How We Die heeft met moeite genoeg in huis om de plaat op gang te trekken, maar vanaf Turn Me On raakt de band pas echt op kruissnelheid. Swingjazz invloeden, elektronicatoetsen, doorweven met af en toe een idyllisch, spookachtig stemmetje waarmee je moeite hebt te besluiten of het nu irriteert dan wel amuseert. Een uitje richting jazz en blues was eerder reeds opgemerkt, maar ditmaal kon er een dagtrip vanaf. The Moment en Someone zijn daarvan niet zo’n stille getuigen.
Voornoemd The Moment is tevens zonder twijfel het prijsbeest van dienst, omdat het meesterlijk is in zijn eenvoud. Elysian Fields' ietwat minimalistische stijl nog verder uitgekleed totdat er erg naakte song overblijft. Subliem. Verschillende tekstuele raadsels monden uit in eenzelfde mantra, "the moment my eyes struck yours", uitgesponnen over enkele simpele pianoakkoorden. En dàt moment zorgt er dan voor dat we zelfs ontroerd raken. Ashes in the Winter Light, de afsluiter, is een rustig voortkabbelend, teder duetje zonder enige pretentie dat meteen duidelijk stelt waar het bij Elysian Fields echt om gaat. Jennifer en Owen, die doen wat ze graag doen, waar ze schik in hebben en waar ze goed in zijn. De repeatknop lonkt.
Charles kreunt, zucht, fluistert en raspt zich door ‘The Afterlife’ heen. Haar rokerige, hese stem is niet uniek, noch speciaal, maar wel bij momenten betoverend en hypnotiserend. Duister en weemoedig, ja, maar traag en vervelend : neen. Elysian Fields begeeft zich op onontgonnen muzikaal terrein, daar waar artistieke geesten hun laatste rustplaats vinden. Saai en vervelend is het daar nooit. Als u dat niet geloven wil, ga dan zelf een keer luisteren.