Emanuel And The Fear - The Janus Mirror

Haldern Pop Recordings

Enig rondscharrelen op de stoffige zolder die ons geheugen is geworden (en enige hulp van Wikipedia) leerde dat Janus de god met twee hoofden was van begin en einde, van verandering dus. Of 'The Janus Mirror' van Emanuel And The Fear daarmee te maken heeft valt nog te bezien. 

Die twee hoofden zitten in elk geval ook aan de muziek van deze New Yorkers. Bombastische, van alle toeters en bellen voorziene liedjes worden afgewisseld met eenvoudige, akoestische nummers. Misschien zijn twee hoofden niet eens voldoende, want af en toe durft Emanuel Ayvas, de frontman van deze zeskoppige band, ook te prikken met vlammende, zij het nog steeds pompeuze rock (genre Foothills Of A Fire).

Vaak toont deze band zijn verschilende gedaantes zelfs in één song, waarin voortdurend wordt gewisseld van tempo, invalshoek of zanger(es). Dat blijkt al in opener en titelnummer The Janus Mirror. De stem van zangeres (en celliste) Liz Hanley is de eerste die je hoort om dan over te gaan tot de orde van de dag. En ja, de teksten verwijzen wel degelijk naar de god in kwestie - december en dus het einde van het jaar - al kan je daar als luisteraar zelden een touw aan vastknopen.

Maar dat heeft dan weer met de verwarde geest van Ayvas te maken. In een interview met een Duits tijdschrift liet de drummer zich ook al ontvallen dat de band zelden een idee heeft van waar de frontman naartoe wil. Maar het resultaat mag er wel zijn.

Het boeiende Samuel wordt ingezet met een eenvoudig, maar veelbelovend basriffje en die belofte wordt helemaal waargemaakt. Want het nummer voert je langs een kort bezoek aan Queens Flash na je eerst op het verkeerde been te hebben gezet. Het lijkt wel een stijlkenmerk van deze band dat ze drie songs in een nummer proppen. Toch krijg je nergens het gevoel dat je de draad kwijt bent. Het klopt dus en zo komt Samuel na zijn “change” terug terecht bij het begin van de song.

De links die wel eens worden gelegd met Arcade Fire zijn zeker terecht, al maken deze jongens en meisjes het zichzelf misschien nog moeilijker door koppig te volharden in de boosheid en te weigeren popsongs te schrijven volgens het meer klassieke stramien, waar Arcade Fire dat op hun meest recente - en uitstekende - plaat wel heeft gedaan.

Om te zeggen dat dit album de volle veertig minuten blijft boeien is misschien overdreven. Bij Black Eyes (die eerst dromerige Grey Eyes waren) durft onze aandacht wel eens af te drijven. Ook al omdat we net daarvoor duchtig door elkaar geschud zijn tijdens het potige Foothills Of A Fire. Maar na die zwarte ogen te hebben uitgewreven, is er het akoestische My Oh My dat wel weer kan boeien.

Emmanuel And The Fear zijn gegroeid. De spielereitjes die op ‘Listen’ nog tussen de echte nummers werden gegooid zijn achterwege gelaten om uit te komen bij acht – ok, zeveneneenhalf – prima songs en dus een album, dat wij met liefde zullen koesteren.

Emmanuel And The Fear spelen op 4 oktober in de Arenbergschouwburg.