Emily Jane White - Blood / Lines

Talitres

Wat een titel, ‘Blood/Lines’. En dan die zwarte dame op een witte achtergrond op de cover, omgeven door met bloed doordrenkte draden. Is dit gothic, arty heavy metal of een gigantische pied de nez,…? Zelden hebben we met zoveel nieuwsgierigheid een cd in de lezer gestoken.

Emily Jane White, want zo heet de jongedame die onze nieuwsgierigheid opwekte, heeft al een drietal cd’s opgenomen en een zekere – zij het beperkte – bekendheid verworven aan beide kanten van de grote plas. Maar het grote publiek, dat heeft ze nog niet veroverd. En het is maar zeer de vraag of dat met ‘Blood/Lines’ wel zal gebeuren.

Bij punk en folk blijken haar roots te liggen. Veel is daar op deze cd niet meer van overgebleven. De agressiviteit van de punk en de akoestische gitaar van de folk zijn verdwenen. Piano, orgel en zelfs synthesizer hebben die plaats ingenomen. Het klinkt allemaal dus wat moderner.

Soms meenden we – bijv. in het haast bombastische Keeley – een geüpdatete versie van Phil Spectors wall of sound te horen. Gebleven is de voorkeur voor de ballades. Wie stevige hooks of tot dansen uitnodigende ritmes verwacht blijft op zijn honger zitten. Alhoewel: Thoroughoud neigt naar uptempo en Holiday Song geraakt na een tijdje ook op snelheid. Maar laten we vooral niet overdrijven; echt huppelen doet de plaat nooit.

White heeft duidelijk gekozen voor het tragere werk: haar stem wordt in massa’s echo gewenteld en gebed in een uitgebreide laag synthesizers al dan niet met een piano-intro.

Bij momenten voelt een mens zich teruggeworpen op de ballads uit de progrock. Wake is zo’n moment.  Zo zie je maar: met folk debuteren en vier cd’s later zweren bij moderne soundscapes. Daar is absoluut niets mis mee zolang het maar niet de handige verhulling van een povere of gebrekkige song wordt… In haar betere momenten doet White ons denken aan Kate Bush. Dat zou een compliment voor White kunnen zijn,  mochten die momenten niet zo schaars geweest zijn.

We willen 'Blood/Lines' niet veroordelen, maar het klinkt ons iets te afgelikt om geraakt te worden. Een echt geslaagde plaat zouden wij het niet noemen maar aan een tweede zittijd mag ze zeker nog meedoen.