Emily Wells - Mama

Partisan Records

Emily Wells uit Amarillo, Texas brengt haar eigen platen al uit sinds haar dertiende. Maar nu pas, op haar tweeëndertigste, maakt ze haar debuut aan deze kant van de Atlantische Oceaan met 'Mama', dat ze opnam op een paardenranch in Topanga. En dat via Partisan Records.

De albumtitel inspireert wellicht menigeen om op zijn moeder te roepen van zodra de eerste tonen van Piece Of It weerklinken. Emily Wellis is immers geen alledaagse zangeres. Haar stembanden lijken wel bespeeld te worden met een strijkstok.

En dat is niet eens zo ver gezocht. Wells is immers zelf vooral violiste. Ze speelt al viool sinds haar vierde (toen op een plastic exemplaar). Ondertussen maakte ze zich ook andere instrumenten eigen en ze bespeelt die ook allemaal op dit album. Cello, drummachine, drums, gitaar, melodica, synthesizer, ukulele en xylofoon worden allemaal door haar bediend.

Wie zich voorbij de openingstrack wringt komt uit bij Dirty Sneakers & Underware. En dat is een makkelijker hapje. Jay Buchanan zorgt voor een mooi passende tweede stem en Wells bewijst waarom ze in de VS geroemd wordt om haar eigenzinnige cocktail van hiphop en strijkers. Ze noemt zichzelf fan van Live Footage en dat geloven we graag.

Passenger  is de recentste single en daarop klinkt ze een beetje als een hiphopversie van Joanna Newson. Een onschuldig kindmeisjesstemmetje wordt gekoppeld aan orkestrale strijkers waaronder een beatje is gezet. Klingelende belletjes en analoge synths maken het plaatje compleet.

Het niveau blijft stijgen met Mama’s Gonna Give You Love. Hier primeert de hiphopflow en de ritmesectie, bestaande uit Joey Reina op bas en drummer Sam Halterman, is totaal onweerstaanbaar.

In Johnny Cash’s Mama’ House moeten we aan Lana Del Rey denken en in het naakte Let Your Guards Down waart de spookachtige sfeer van Hanne Hukkelberg rond.

Helaas hebben we dan het beste gehad. Fire Song  zet niets in vuur en No Good doet zijn naam alle eer aan. Het instrumentale, countryachtige deuntje doet nog even de boel herleven, net als het begin van Darlin’, maar wanneer Wells daarin plots begint te kwelen van "Oh my darling Clementine", hebben we het echt wel gehad.

‘Mama’ is al bij al een avontuurlijke plaat, maar we zijn echt niet gek van Wells’ stem. Ook niet op de bonuscd waarop alle nummers uitgekleed werden tot hun akoestische zelf. Het pleit voor Wells dat ze geen platgetreden paden wil betreden, maar als je haar stemgeluid naast dat van onze eigen Liesa Van der Aa legt, weet je pas wat deze plaat had kunnen zijn, mocht ze een vollere stem hebben gehad.