Emmanuel De La Paix - The Physics Of Clouds

Straight To Your Brain

De Zwitsters-Franse Emmanuel De La Paix maakt creatieve foto’s en afbeeldingen van alledaagse en voor de hand liggende dingen. Kunst die voor je neus ligt, zeg maar. En die bijzondere afbeeldingen van simpele zaken zijn dan weer een inspiratiebron 's mans derde langspeler ‘The Physics Of Clouds’: een dance-ambientplaat die zowel in de Zwitserse Alpen als in de IJslandse studio van rechterhand Birgir Jón Birgisson tot stand kwam.

Ook nu combineert de producer weer gitaarklanken, klassieke instrumenten, synthesizers en elektronica tot een akoestisch-elektronische hybride. Een cocktail waarin muziek zich met de helende kracht van natuur verzoent en waarin sfeer centraal staat. De ene keer dankzij wat meer ondersteunende beats, de andere keer in een dromerig shoegaze-ambient landschap. Zaken die je je perfect kan inbeelden bij het lezen van titels als Sound Breeze, Ocean Drill of Cloud Mass, om het even op een David Attenboroughiaanse manier aan te pakken.

Tien keer neemt Emmanuel De La Paix je mee op een auditief belevingsspel. Soms is dat broos, kil en desolaat met krakende, lome fragmentbeats en ijle, hoge pianotoetsen en hoor je ijskristallen breken. De eindeloze, galmende shoegaze van Rocky Mantle, die zo ontsnapt lijkt te zijn uit Slowdives experimentele ‘Pygmalion’, spant hierin wel de kroon.

IJslands dus. Maar soms is dat ook vol glorie en grootsheid en gaat de galm samensmelten met warme, gelaagde synthnoten of moet je zelfs opboksen tegen loeiende gitaardrones die voorzichtig richting “noise” knipogen. Of in het geval van een force majeure-track als MegaHeartz (MHz) komt daar zelfs nog een woordenloze stemmantra bij.

Meer nog, naarmate ‘The Physics Of Clouds’ vordert, wordt de plaat ook een stuk grimmiger. IJskappen smelten, bomen gaan genadeloos om, de aarde rommelt. Zo lijkt het toch. “I was one or two / I fall. … I fall apart”, weergalmt het in Ultraviolin. Metafoor voor de wereld die we naar de verdoemenis aan het helpen zijn? Of is het toch gewoon de verbeelding die ons parten speelt? Met het afsluitende duo Sound Breeze / Sound Breath rijst de smeekbede in elk geval tot hoog in de lucht en worden de harde beats aan flarden gescheurd, om nadien quasi niets over te laten dan een diep zuchtende wind.

De kans is reëel dat onze fantasie even de overhand kreeg, maar laat dat vooral een compliment zijn voor Emmanuel De La Paix. Leuk plaatje vol sfeervolle muzikale overredingskracht!