Empire of the Sun - Walking on a Dream

EMI

Het is elk jaar weer afwachten wie de eindejaarslijstjes zal halen. Maar er bestaat ook zoiets als anticiperen. Wie zijn de beloftes voor het nieuwe jaar? White Lies trekt dezer dagen alvast heel wat aandacht, maar ook op Empire of the Sun wordt duchtig gewed. En terwijl White Lies teruggrijpt naar de postpunk, omarmt Empire of the Sun de hitparade van de jaren tachtig. ‘Walking on a Dream’ is daar het eerste bewijs van.

De groepsnaam doet natuurlijk denken aan de gelijknamige film van Steven Spielberg uit diezelfde periode. En ook de albumhoes – een schreeuwerige filmaffiche – verraadt veel: het Australische duo getooid in kleurrijk kostuum. De ene zou een verzinsel van David Bowie kunnen zijn, de andere draagt het vestje van Adam Ant. MGMT deed het hun voor met de jaren zeventig, zij ensceneren the eighties.

Een gammel gitaartje, een pompende beat en een rauwe, nasale stem. Zo begint Standing on the Shore. Eén ogenblik voelen we de drang om te dansen, maar de achtergrondkoortjes hebben zo'n nostalgisch effect dat we eigenlijk liever nog wat blijven zitten. De beelden die worden opgeroepen, zijn op zijn minst hallucinant, ook al begrijpen we geen snars van de tekst.

Country is het enige instrumentale nummer. Wat begint als een folkdeuntje, evolueert tot flamenco en verwijst zelfs naar die belegen panfluitmuziek. Ook Take My Breath Away uit de film ‘Top Gun’ passeert even de revue. En Swordfish Hotkiss Night is een soortgelijke collage: lichte hiphop-invloeden worden gecombineerd met de mafheid van een Sébastien Tellier. Without You sluit de plaat introspectief af, deze keer met knipoogjes naar Drive van The Cars en ‘Steve McQueen’ van Prefab Sprout.

‘Walking on a Dream’ krijgt al vrij snel MGMT-allures, zonder als een regelrechte kloon te klinken. Daarvoor is de eigen stempel te nadrukkelijk aanwezig. Toch doet het fenomeen zich onder meer voor bij We Are The People, een melancholische terugblik op de zomer van 1975. Het refrein blijft eindeloos herhalen tot het stil wegsterft, als een vage herinnering aan een memorabele uitgaansavond.

Empire of the Sun cultiveert een zeker ‘je-ne-sais-quoi’. Het klinkt allemaal wel bekend, maar toch zijn de invloeden vaak moeilijk te vatten. Waarschijnlijk wekt 'Walking on a Dream' daarom zo’n vreemd gevoel op: ergens tussen euforie en heimwee. Dergelijke platen zijn zeldzaam. Gelukkig staat af en toe een groep op die die bizarre gave kan verzilveren.