Empusae - Pilgrimage To Ganriki

Eigen beheer

Het leven is Nicolas Van Meirhaeghe aka Empusae niet gunstig gezind. Door een zeldzame oogziekte is de sympathieke Gentse dark ambient-specialist op korte termijn onherroepelijk blind aan het worden. Een ontzettend hard proces voor iemand die voordien een rijk leven kende. En dan heb je twee keuzes: bij de pakken blijven zitten en wegkwijnen in herinneringen of nieuwe mentale en fysieke uitdagingen aangaan om mensen in je verhaal mee te slepen. U mag zelf raden welk pad Empusae koos.

Voor ‘Pilgrimage To Ganriki’ ondernam Van Meirhaeghe een helende trip naar Mount Inari in Fushimi-ku, Kyoto om het graf van Ganriki-San te bezoeken, een god die oogziekten zou helen. Een harde reis doorheen tienduizend Japanse Torii-poorten, met twaalfduizend onregelmatige, stenen traptreden, duizenden passanten doorheen dunne straatjes. Kortom, een nachtmerrie voor wie niet meer of nauwelijks kan zien. Maar vooral ook een erg moedige wanhoopsdaad en pelgrimstocht.

Met die achtergrond maakte Empusae nadien deze bijzondere auditieve trip: een bevreemdende ambientreis vol akelige geluiden, ontastbare impressies, oosterse (fluit, snaar) tonen en donkere momenten. Maar vooral een erg knappe en indrukwekkende beleving van zo’n zesendertig minuten, waarin je als het ware in de ziel kruipt van iemand die afgesloten is van visuele omgevingsprikkels. Waarin je jezelf eenzaam en ongemakkelijk voelt. Waarbij je geen grip krijgt op de realiteit. Met flarden van tikkende, krakende en druppelende veldopnamen, tochtige scapes en een traag, slepend karakter. Kortom, met weinig optimisme, hoewel hoop, intensiteit en optimisme langzaam maar zeker toenemen.

Dit nieuwe ambientwerk komt ontzettend moeizaam op gang. En toch zit het vol intrigerende momenten, waarbij je wilt doorzetten en beleven. Van een desolaat druppelende, tikkende opener als Voyage To Fushimi-Ku via een door optimistische, staccato strijkers en harp gedragen Ganriki-San tot een ritmisch houtinstrumentspektakel vol oosterse percussie en snaarwerk en vooral ook vol hoop en geloof, dat uitmondt in een heus symfonisch epos (The Power Of Eye God). De evolutie van ‘Pilgrimage To Ganriki’ is knap en tekenend.

En als je nog niet helemaal overtuigd bent, geven we graag een stukje begeleidende tekst van de man zelf mee: “After more than two hours, we finally reached the shrine. The tension exploded, the emotions bursted, the tears followed the dripping water of the purifying fountain. I cracked.” En daar wordt een mens stil van. Sterkte, Nicolas. Je hebt dit ontzettend knap gedaan!