Endless Boogie - Long Island
no quarter records
Bands zonder website of webshop. Of bands die enkel op een podium kruipen als ze daar expliciet om gevraagd worden. Ze bestaan! Endless Boogie werd enkele jaren geleden al “dangerously low in careerist aspirations” genoemd, maar eigenlijk laat de band gewoon de mythe haar werk doen. Je promotie laten verzorgen door Stephen Malkmus van Pavement kan natuurlijk ook geen kwaad. En zo is ‘Long Island’, een zeldzame uithoudingsoefening, tot ons gekomen.
Top Dollar en The Governor vormen de spil van de band. Geen van beiden, ook al zijn de vijftig ver voorbij, heeft voor zichzelf een reputatie uitgekerfd in de annalen van de rock. En toch klinken ze erg authentiek, alsof ze er altijd geweest zijn. En dan die naam. Is boogierock niet vooral een artefact uit de jaren zeventig? Uit de zuidelijke staten van Amerika? Laat je niet beetnemen: Endless Boogie komt uit New York City, brengt platen uit sinds 2005 en als Top Dollar de telefoon opneemt, dan zegt hij gewoon: “Hallo, met Paul Major.”
De leden van Endless Boogie hebben altijd hun brood verdiend in de muzieksector. Gitarist The Governor - Jesper Eklow in het gewone leven - is zelfs Hoofd Productie bij Matador Records. Endless Boogie is strikt genomen een hobbyband, al is daar op ‘Long Island’ geen spoor van. Het viertal - soms uitgebreid met de veelgevraagde muzikant/producer Matt Sweeney - heeft het monopolie op lange jams die diep snijden en eindeloos tot de verbeelding spreken.
In stukken als The Savageist (13:30) en The Montgomery Manuscript (14:04) werkt de band in één monsterachtige beweging rond één akkoord, of zelfs één basnoot. Zanger-gitarist Top Dollar dikt de grooves aan met zijn tergend gegrom. En het zijn geen gratuite keelklanken. Als hij geen historische of occulte beelden oproept met zijn woorden, dan gebruikt Top Dollar zijn stem om weerwoord te bieden aan de eindeloos inventieve gitaarvariaties van zijn kompaan Jesper Eklow.
Taking Out The Trash - de single - is slechts zes minuten lang en laat een strakker gestructureerde sound horen die nog altijd vuiler is dan eender wat The Stones ooit op vinyl persten. Met The Artemus Ward geeft de straalmotor van Endless Boogie de geest. Gelukkig zetten ze hun tocht verder te paard. Alles begint stapvoets, om dan te evolueren naar een gezapige draf. Zulke dynamische wisselingen zijn ook op Imprecations en On The Cryology te vinden. Op General Admission pakt de Boogie zelfs uit met verschroeiende bluespunk.
‘Long Island’ is een bloedstollend verhaal van net geen tachtig minuten. En meer nog dan traditionele boogierockers als The Allman Brothers en Canned Heath roept Endless Boogie de Britse stonerpioniers van Hawkwind en het bezwerende minimalisme van de krautrock voor de geest. Eerlijk gezegd, zonder die sfeer zouden we Endless Boogie veel minder smaken. Een tip: laat je overweldigen.