Eric Bachmann - No Recover

Merge Records

De naam en de stem deden allebei een belletje bij ons rinkelen. Slechts één keer hadden we het bij het rechte eind. Hoewel...

Maar nee, Eric Bachmann heeft dus niks te maken met Bachman Turner Overdrive, de rockers die in de jaren zeventig furore maakten. Desondanks waren we de naam nog elders tegengekomen; met name in de band waarmee Neko Case al een tijdje optrekt (hoewel hij de roodharige momenteel niet meer begeleidt). Maar da's weer een heel ander verhaal. Trouwens, ooit was Bachmann ook nog frontman van Archers Of Loaf.

En dan is er nog die stem. Het is moeilijk om hierin niet Neil Diamond terug te horen. Ook muzikaal zijn er wel paralellen te trekken met de Amerikaan, die verantwoordelijk is voor talloze hits die vlekkeloos door uw moeder worden meegezongen. Ook Eric Bachmann beperkt zich bijvoorbeeld voornamelijk tot de akoestische gitaar, maar dan toch in een meer altcountry-spectrum dan de pure singer-songwriter-liedjes die Diamond tot superster maakten.

Een nummer als Murmuration Song legt die Americana-basis perfect bloot. En het gitaarwerk van god met zes snaren Eric Johnson rondt dat mooi af. Desondanks is hierin zeker nog een Neil Diamond-song te zien, veel meer dan in het volgende nummer, Boom And Shake, dat helemaal geregeerd wordt door de banjo en Bachmanns stem en ook niet meer dan dat.

Schitterend is absoluut het titelnummer, waarvoor Bachmann de hulp inriep van zijn poulain Liz Durrett. Het resultaat is verbluffend in zijn eenvoud en mag zeker een hoogtepunt worden genoemd. En opnieuw wordt er spaarzaam omgegaan met instrumentatie: naast de akoestische gitaar is enkel nog een eenzame, ingetogen piano te horen.

Ook Wild Azalea is zo'n nummer dat pakt. Na een lange intro, waarbij Bachmann met uitstekend en geïnspireerd akoestisch gitaarspel even doet denken dat er geen stem aan te pas zal komen, volgt er dan toch nog een gezongen gedeelte, dat er perfect op aansluit. Ook in halve instrumental (op een spokende galmstem na dan toch) Yonah laat Bachmann horen uitstekend met zijn instrument overweg te kunnen.

Dit is geen wereldplaat en Eric Bachmann zal waarschijnlijk de eerste zijn om dat toe te geven. Maar het is uitstekende muziek, gemaakt vanuit het hart. Zeker de moeite van het beluisteren waard, voor wie Nick Drake en consorten kan appreciëren.