Eric Clapton - I Still Do

Polydor

Eric Clapton heeft een nieuwe plaat gemaakt. Er was een tijd dat zoiets bijna breaking news was in de rockwereld. Dat is vandaag niet meer zo. Onbegrijpelijk als je zijn nieuwe ‘I Still Do’ – een gelaagde titel waar je vele kanten mee op kunt – met de nodige aandacht beluistert.

‘I Still Do’ werd geproducet door Glyn Johns, de man van stiel waarmee hij zijn succesplaat ‘Slowhand’ ruim veertig jaar geleden inblikte. Qua sfeer zit het wedersamengesteld duo met dit album heel dicht bij het meesterwerk van destijds. Ondertussen is Clapton ook helemaal een “slowhand” geworden. De supersnelle gitaarsolo’s, die blonken van virtuositeit, hoeven voor de intussen zeventigjarige Clapton al lang niet meer.

Less is more is nu het devies. En die soberheid kan best tot kwaliteit leiden. Want die vinden we in overvloed terug op deze nieuwe. Geen wereldsongs maar wel veel met deskundigheid en warmte gebrachte nummers. De basis is steeds de blues, de absolute dada van EC; en dat hoort men al meteen bij de opener Alabama Women Blues. Die basislijn wordt consequent doorgetrokken tot de allerlaatste slowblues I’ll Be Seeing You.

Daartussen veel sierlijk werk met steeds een gitaar ten dienste en niet ter demonstratie. Luister bijvoorbeeld naar de spiritual I’ll Be Alright met een ver weggemixte gitaar en slechts een korte, vrij eenvoudige maar doorleefde gitaarsolo van Clapton tegen een weelderige achtergrond van gospelstemmen. Of laat je meeslepen door Stones In My Passway waarin Clapton nog maar eens – but who cares – in de huid kruipt van Robert Johnson, één van zijn helden.

In het minder trage werk – echt snel wordt het dus nooit – is er Can’t Let You Do It, een uptempo blues van de hand van JJ Cale, een andere van Claptons absolute inspirators. Catch The Blues krijgt een bossa nova-ritme mee en dat is zowat het meest zwierige waarmee Clapton op ‘I Still Do’ uitpakt.

Heel knap is de akoestische ballade I Will Be There, een cover van de schromelijk onderschatte Paul Brady. I dreamed I Saw St. Augustine , een andere cover van één van zijn all time idolen, Bob Dylan, krijgt vooral een piano- en een accordeonbegeleiding. Het doet de song goed en brengt hem dicht in de buurt van The Band. En daar is het nog altijd uitstekend toeven.

Eric Clapton gedraagt zich hier nederig; als een rijpe bluesman die het allemaal al duizend keer langs alle mogelijke kanten gezien en beleefd heeft. Een uitgebalanceerde selectie sterke songs in de tragere categorie van de rockmuziek is het resultaat. Het zou spijtig zijn indien ‘I Still Do’ - een uitdagende titel, maar er is geen letter van gelogen - alleen tot in de cdverzameling of op de ipod van de overtuigde Claptonfans zou geraken. Dit nieuw werk van Slowhand is van zijn beste niveau sinds jaren.