Erik Norlander - The Galactic Collective

Gonzo Multimedia

Voor bombast worden doorgaans lelijke woorden bovengehaald. Die mensen hebben nog nooit toetsenist Erik Norlander horen spelen. Met ‘The Galactic Collective’ laat de Amerikaan zijn pyrotechniek op ons los. Maar altijd smaakvol, en met aandacht voor de melodievoering. En van bombast gesproken: de muziek komt op twee cd/dvd-sets in zowel studio- als live versies. 

Laten we beginnen met de studio-uitvoering op twee cd’s. Songs als Neurosaur, Fanfare For Absent Friends en Garden Of The Moon laten de euforische motieven uit het gulden boek van Keith Emerson horen – een feest van herkenning. Tot daar de hoorbare inspiratie van Norlanders grote voorbeeld. En evengoed hoor je referenties naar Pink Floyd en Arjen Lucassen – een goede vriend van Norlander.

Maar Norlander – bekend van Rocket Scientists en Lana Lane – heeft vooral zijn eigen stijl verder ontwikkeld. Zijn beste momenten zijn het nec plus ultra inzake het spel op de Moogsynthesizers. Norlander bespeelt er zes (vier Minimoogs, een Minimoog Voyager en een Modular Moog uit 1967),  waarmee hij de onbetwiste executeur is van het testament van wijlen Dr. Bob Moog .

Aan het hoofd van zo’n indrukwekkende cockpit zuigt hij de luisteraar mee de diepe ruimte in. “To boldly go where no keyboard player has gone before.” Maar ook het Hammondorgel laat hij soms stevig rocken, zoals in Astrology Prelude.

Norlander koppelt een feilloze techniek aan de zeggingskracht van een componist die precies weet waar hij naartoe wil. En hij slaagt erin zijn begeleidingsband voldoende ruimte te geven zodat deze plaat niet vervalt in new age maar echt rockt. Zo klinken de toms van drummer Nick LePar donker en diep – als de ruimte zelf. Zo mogen diverse gitaristen solistische uitstapjes wagen buiten de ruimtecapsule. En wordt dit alles gestut door de pompende bas van Mark Matthews. Mocht de NASA een intergalactische rocksound nodig hebben om contact te leggen met buitenaards leven, dan is Norlander hun man.     

Deze collectie songs vertegenwoordigt zijn instrumentale back catalogue, maar voegt nieuwe, rijke arrangementen toe.  Norlander zelf beschouwt ze als de definitieve editie. Je hoort zijn vroegere werk glorieus nagalmen, of het nu bewerkingen betreft van tracks van zijn soloalbums (Arrival, Neurosaur, Trantor Station), de band van zijn eega Lana Lane (Astrology Prelude, Garden Of The Moon) of zijn eigen groep Rocket Scientists.

The Dark Water is een epische krachttoer, die thema’s mengt uit de serie die als een rode draad doorheen het RS-oeuvre loopt.  Space: 1999 is natuurlijk niet alleen uit ‘Oblivion Days’ geplukt, maar is vooral een door rockgitaren gestut eerbetoon aan de overbekende soundtrack van de legendarische tv-serie met Martin Landau. After The Revolution (uit het laatste RS-album ‘Revolution Road’) is Norlanders meest complete compositie, met heerlijke syntharpeggio’s en koortjes.

Om deze galactische muziek gevisualiseerd te zien, is ook een dvd toegevoegd met opnamesessies in de studio. We zien een band die ondanks de statische omgeving dynamische uitvoeringen aflevert. Die worden toegelicht door Norlander, alsof hij een onzichtbare interviewer te woord staat. Wat hij vertelt, zorgt voor een meerwaarde: de kijker krijgt inzicht in ontstaan en evolutie van elke track. De componist loodst je overtuigend doorheen zijn veelzijdige discografie. Bovendien krijgt de synthfreak er een gegidste toer langs de vele keyboards bovenop.  

Wie zich deze virtuoze muziek op een podium wil voorstellen, grijpt best naar de tweede dvd/cd-set ‘Live in Gettysberg’. De tracklist en line-up komen in grote lijnen overeen met het studioalbum, maar nu met Lana Lane in een prominente gastrol. De concertregistratie dateert van ROSfest 2011 in Pennsylvania en wordt ingeleid door Michelle Moog van de Bob Moog Foundation. Ze bevestigt dat Norlander een fenomenaal muzikant is op wie de progfan al zijn hoop mag stellen. Daarmee hoeft hij zelfs niet te wachten tot Rick Wakeman met pensioen gaat.