ERNST - The Art Of Being Serious

Eigen beheer

The Art Of Being Serious

We hebben wel al wat gezien in dienstverband van deze website, maar ERNST wist ons toch nog te verrassen.

Een grote bruine omslag in de bus met daarin een glossy magazine vol prachtige foto’s, een cd en een briefje met daarop: “Veel luisterplezier”. Meer had ERNST niet nodig om de aandacht te krijgen die de plaat nadien ook ruimschoots verdient (maar daarover verder meer).

Wie er achter ERNST schuilgaat? Geen idee: geen namen. Wel staat in het magazine de melding dat ERNST een geheel is, geen som der delen. Het enige spoor leidt naar ene Bent uit het Brusselse, iemand waarmee we nogal wat gemeenschappelijke vrienden blijken te delen. Dus dat zit wel snor.

Maar goed, ERNST vraagt om ons niet te laten afleiden. De focus ligt op de muziek. En die muziek gaat breed: van jazz over blues en pop tot klassiek. Deze Ernst is een serieuze omnivoor. Ook van poëzie  blijkt hij te houden, want ERNST nam teksten van William Blake, Christina Rosetti en Shakespeare en zette ze op muziek. Daarnaast staan er ook vier eigen nummers op de plaat en een paar eigenzinnige covers van Mozart en… Roy Orbison.

Het resultaat is een tijdloze plaat met achter de microfoon een fantastische zangeres en muzikanten die zich helemaal ten dienste stellen van de songs. Geen pretentieuze solo’s, enkel – vaak spaarzame – muzikale omlijsting waarbij elke noot op de rechtmatige plaats gespeeld wordt.

De plaat start met de wrange, jazzy break-up song When God Was Asleep, één van de eigen nummers die wat doet denken aan iets van Shilpa Ray. Meteen een ferme binnenkomer, maar die wordt meteen overruled door Sonnet 71, een song die ze zo op onze begrafenis mogen spelen.

Ook op Unmindfull Of The Roses ligt het tempo laag, maar het niveau erg hoog. En de vocale uithalen uithalen op Dogs Growl leveren elke keer weer rillingen op. Dit doet een beetje denken aan de jonge Kate Bush met haar mannenkoortje, maar is toch ook compleet origineel.

Ook Uphill (met net als Unmindfull Of The Roses een tekst van Christina Rossetti) is zo mooi dat het bijna pijn doet. Het voorzichtige fluitje licht op in de song als de witte fosforescerende strepen op zwart asfalt in het licht van de auto en de zang en het aangerukte koper zijn warm als een zuiders briesje.

Van de Mozart-cover Parto (La Clemzenza dit Tito (Parto Parto)) zijn we minder fan, maar van die van Roy Orbison (Mystery Girl), het resterende eigen nummer en Divine met tekst van Blake wel. Die zijn zo indringend dat je er onmogelijk onbewogen bij blijft.

‘The Art Of Being Serious’ doet de naam alle eer aan. Dit is een plaat voor serieuze muziekliefhebbers. En dat treft.

18 februari 2019
Marc Alenus