Esben & The Witch - Wash The Sins Not Only The Face

Matador Records

Het sprookje van Esben And The Witch blijft duren, ook op hun tweede album ‘Wash The Sins Not Only The Face’*. Maar net zoals op het debuut gaat het om een donker sprookje waar het heerlijk verdwalen is in raadselachtige teksten en bevreemdende sferen. Al dient ook vermeld dat het enige tijd duurde eer we  tijdens het luisteren ons gevoel van onwennigheid konden afleggen.

De gitaren van Iceland Spar slaan je meteen  als zwiepende wilgentwijgen in de ogen. Rachel Davies weet ze af en toe te bezweren met haar stem. Als een nimf die je  wil lokken naar de wrede Elzenkoning, die huist in de zwarte poelen aan de rand van het broekbos. Zo klinkt ze.

Slow Wave klinkt alsof de band verdwaald is in een schijnbaar donker labyrint waar achter elke hoek de Minotaurus op de loer kan liggen. De song verbleekt echter bij wat erna komt: When That Head Splits klinkt gejaagd en raadselachtig, maar heeft klankkleuren die schitteren als een zonsopgang.

Wat een contrast met Shimmering, dat het moet hebben van slepende zang en ritselende percussie en enkel dienst lijkt te doen als adempauze voor Deathwaltz je bij de keel grijpt.

Die laatste song is zeer zeker onze favoriet van het album. Davies klinkt hier meisjesachtiger en onschuldiger: als Roodkapje die denkt met grootmoeder te praten, maar eigenlijk de wolf  voor zich heeft. “The hooks act quick, the barbs dig deep with eagerness as the sickle reaps,” klinkt het onheilspellend terwijl de gitaren en de elektronica scherp gieren.

Yellow Wood leidt ons door een betoverd bos waar modder in dikke druppels van de wanden van een wijd gapende grot druipt en waar een meisje op haar geliefde wacht, zoals Vladimir en Estragon op Godot.

Daarna zijn we gelukkig maar één nummer verwijderd van een nieuw hoogtepunt. Al zal Gaia daar anders over denken bij het lezen van de tekst van Putting Down The Prey, waarin een puppy liefdevol in stukken wordt gereten.

Met de afsluitende songs The Fall Of Glorietta Mountain en Smashed To Pieces In The Still Of The Night keert de rust terug en is er onder het getokkel van de gitaar tijd voor berusting en gloort er zelfs hoop aan de door het maanlicht verlichte einder.

Esben And The Witch is er opnieuw in geslaagd om een sfeervol album te maken. Soms is het gothic sfeertje iets te eentonig, maar na enkele luisterbeurten word je genadeloos meetrokken in het muzikale moeras van dit donkere trio uit Brighton. Wanneer het zand zich boven je sluit, onderga je zelfs een gevoel van zaligheid.

*Nipson anomemata me monan opsin!

Live mee te maken op 15 februari in de Botanique.