Esmerine - Lost Voices
Constellation Records
Esmerine is zo’n typisch Constellation kindje: hoe kan je anders een project van de percussionist van Godpseed You! Black Emperor en de cellist van Thee Silver Mt. Zion – dé grote bands van dit Canadese postrocklabel – omschrijven? Wat dik tien jaar geleden begon als een leuk tussendoortje, is anno 2015 echter een groep met vijf essentiële platen, waarvan sfeervolle nieuwkomer ‘Lost Voices’ gerust een hoogtepunt mag genoemd worden.
Opgelet: verwacht bij Esmerine geen typerende, lange postrockverhalen met epische gitaarexplosies die bovenstaande bands kenmerken! Op het instrumentale ‘Lost Voices’ laat het kwintet, net als op zijn vorige wapenfeiten, de gitaar in de bomen hangen om viool, cello en basgitaar het inkleurende werk te laten doen. Het resultaat is dus een neoklassiek werk dat de structuur van rockthema’s en melodieën benadert, maar eerder sleept dan dondert.
De songs zijn stuk voor stuk leuke, instrumentale constructies waarin de marimba van stichtend lid Bruce Cawdron vaak een prominente rol krijgt. In A River Runs Through This City speelt hij een huppelspelletje met een wippende bas en een tikkende drum, om een soort van mysterieuze rondedans te vormen dat het basisthema vormt voor een schilderend verhaal. Ook in de ingehouden opvolger Pas Trop Pas Tropes zorgt dit slaginstrument voor een fonkelend stukje oorstreling, terwijl violen een mooi samenhangende constructie opbouwen die zo door gitaren zou kunnen opgepikt worden in een trots postrockgeheel (wat dus niet gebeurt).
Het inschakelen van gastmuzikanten die occasioneel toch een gitaar mee mogen heulen, leidt bij momenten tot de donder waarnaar al eens gesnakt wordt. Zo vloeien de strijkermelancholie en een wall of sound van gitaren mooi samen in de opklimmende opener; misschien wel het meest uit zichzelf tredende moment van deze plaat. Het contrast met het ingetogen A Trick Of The Light dat door pianist Vid Cousins (Amon Tobin, Kid Koala) geschreven en ingespeeld is: een soort van dromerig, droevig minimaal sfeermoment met galmende toetsen en zweverige scapes, kan haast niet groter zijn.
Elk van de negen tracks op deze plaat bevat een uniek avontuur. Dit gezelschap weet als geen ander neoklassieke, instrumentale verhalen in elkaar te boksen waarin de geest van rock- en postrockmuziek ronddoolt. Melodieën en thema’s – zoals de Arabische echo’s die voorgaande plaat ‘La Lechuza’ domineerden – worden opgeworpen, maar ook ingekapseld in een totaalpuzzel van in elkaar hakende strijkers, marimba, bas en drum. Aanvankelijk zorgt dat voor mooie krachttoeren, maar meer en meer daalt ‘Lost Voices’ neer in een warme intimiteit. Zeker aan te raden voor wie graag de grenzen van moderne klassieke muziek verkent.