Esmerine - Mechanics Of Dominion
Constellation Records
Amper vijf maand nadat Esmerine in de Botanique het vorige album 'Lost Voices' aan het Belgische publiek kwam voorstellen, ligt opvolger 'Mechanics Of Dominion' al in de rekken. Het werd een plaat die zowel het vertrouwde pad van de Canadezen verder volgt als onbekende zijwegjes verkent; een spannend en dankbaar geschenk aan de vooravond van een lange herfst.
Er zit iets pervers in het recenseren van dit soort plaatjes. Je weet dat deze muziek je niet bij de eerste luisterbeurt meteen van je sokken kan blazen, maar langzaam en geduldig moet rijpen en openbloeien. Toch doen we alsof we alle hoekjes en kantjes van de composities waaraan de muzikanten weken- of maandenlang minutieus sleutelden vlug-vlug kunnen doorgronden. Misschien ietsje te weinig respect, maar anderzijds willen we je ook niet onthouden hoe mooi ook dit zesde album van Esmerine is.
Opener The Space In Between begint met een sober, repetitief strookje piano dat stilaan aan volume wint, wanneer de cello van Beckie Foon invalt om ergens halfweg uit te monden in een best wel frivool deuntje. Die tegenstelling tussen rust en gejaagdheid kenmerkt het volledige album, dat nu eens voorzichtig aftast en dan weer rusteloos om zich heen slaat. Zo ook La Lucha Es Una Sola, dat eigenzinnig voortkabbelt om na dik vijf minuten plots door blazers aangevuurd te worden. La Pénombre - bijna een popsong in het universum van de band uit Montréal - drijft dan weer heerlijk op de dominant aanwezige marimba van Bruce Cawdron.
Het moderne kamerorkest dat Esmerine is, gaat op deze plaat nog een stapje verder in het experimenteren met een rijke pluimage aan instrumenten. De wereldwijde invloeden die bij het album 'Dalmak' (toen opgenomen in Istanbul met Turkse muzikanten) de sound binnensijpelden, worden nog dieper ontgonnen op 'Mechanics Of Dominion'. Que Se Vayan Todos evolueert ongemerkt van ingetogen kamermuziek in een noisy drone en post-industriële wanhoopskreet die niet zou misstaan in de catalogus van Godspeed You! Black Emperor. Sophie Trudeau van Godspeed (alsook ex-collega van Foon bij Set Fire To Flames en A Silver Mount Zion) leent overigens haar viool voor dit nummer.
Het felst opgewonden moment van de plaat is de titeltrack, een song die zichzelf lijkt te willen inhalen en die flirt met de gejaagdheid die we ook terugvinden in de songstructuren van The Ex. Daarna lijkt Esmerine door te hebben genoeg aandacht uit de luisteraar te hebben gezogen. De plaat eindigt met twee eerder bezinnende stukken. Northeast Kingdom is haast meditatief onthaastend terwijl afsluiter Piscibus Maris een statige, bijna sacrale eindnoot wil zijn. Na het uitdoven van Piscibus Maris wil je vooral genieten van de stilte en een paar minuten lang in het niets staren.
De plaat verschijnt op vrijdag 20 oktober via het Constellation label (where else?), maar in de aanloop naar de release lost Esmerine met de regelmaat van de klok erg puike videoclips voor de songs van het album, gemaakt door stadsgenoot Brad Todd. Check de collectie - die ze zelf het 'visual album' noemen - via hun website!