Ethel Cain - Willoughby Tucker, I Will Always Love You
Daughters of Cain Records
Ooit kondigde Hayden Silas Anhedönia een trilogie aan die ze "The Ethel Cain Cinematic Universe" noemde. Die begon met ‘Preacher’s Daughter’ in 2022. Ondertussen zijn we twee albums verder, maar die maken dan weer geen deel uit van die triptiek. Of wel?
Het begin dit jaar verschenen ‘Perverts’ zeker niet, maar met ‘Willoughby Tucker, I’ll Always Love You’ liggen de kaarten ingewikkelder. Het gaat duidelijk niet over ‘Preacher’s Wife’, de plaat over de moeder van Ethel Cain, die het tweede deel zal vormen, maar het is wel een prequel voor ‘Preacher’s Daughter’. Het album ligt muzikaal in de lijn van die plaat en grijpt in de teksten van sommige nummers soms terug naar songs op die plaat. Ook de speeltijd is bijna exact even lang.
Anhedönia keert dus terug naar haar “donkere, slechte tweelingszus” Ethel Cain, het personage waaraan ze ook de artiestennaam ontleende. Die was ooit verliefd op klasgenoot Willoughby Tucker en oorspronkelijk zou ze aan dit verhaal maar een ep wijden, maar het werd dus een volwaardig album. En dat album start geweldig met de introductie van nog een personage: Janie. Zij was de enige echte vriendin die Cain ooit had. De enige pure relatie tussen twee evenwaardige partijen. De song vertelt het emotionele verhaal van hoe die pure vriendschap onder druk kwam te staan, toen Janie verliefd werd op een jongen.
Haar eerste liefde, Willoughby, komt binnen met song twee, een bijna vijf minuten lange instrumentale track. Een derde personage, de vrijpostige liefdesrivale Holly Reddick, introduceert ze in de single Fuck Me Eyes, een song die terugkeert naar de synthpopsound van pakweg Crush en American Teenager en fel afsteekt tegen de donkere Americana van eerste single Nettles. In die song droomt ze over hoe een bomscherf haar geliefde zou kunnen doden, vraagt ze om haar gerust te stellen en geeft ze toe dat ze stekelig werd als een netel uit zelfbescherming: “To love me is to suffer”.
Uit de vorige plaat weten we dat Ethel Cain misbruikt werd door haar vader en ze gaat ook gebukt onder het religieuze keurslijf van de kerk waarin hij decaan was. Thema’s als hel en verdoemenis zijn dan ook een rode draad in de teksten. Het begint al bij de schimmel in de kamer waar haar vader stierf, die ze beschrijft in de openingszinnen van Janie, gaat dus door in Nettles en ook in Dust Bowl, derde single en absoluut kroonjuweel van de plaat, is het weer van dat. De relatie met haar geliefde is gedoemd te mislukken en zij blijft achter, droog en geërodeerd als een stuk prairiegrond.
Hoe de relatie eindigt, kom je niet te weten. Wel dat Willoughby niet enkel knap en zelfverzekerd is, zoals Cain hem beschrijft, maar ook zelfdestructief. Dat ontdek je in Tempest, de enige song die vanuit zijn perspectief is geschreven en die suggereert dat Ethel hem niet kon redden. Of dat van zijn demonen was, de drugs waarmee hij hen wou bestrijden of van de tornado zelf (een beeld dat ze ook al eerder gebruikte), is onduidelijk.
Dat het einde van de liefde diepe wonden heeft geslagen, is wel duidelijk en wordt nog eens onderstreept door de meer dan vijftien minuten lange slotsong Waco, Texas. Met de titel wordt verwezen naar het einde van de religieuze sekte, de Branch Davidians. Daarbij kwamen zesenzeventig sekteleden, waaronder heel wat kinderen en leider Koresh, om het leven in een alles verterende vlammenzee.
U merkt het: de songs van Ethel Cain geven de fans weer massa’s voer om de hersenen te pijnigen. Op Reddit worden al pagina’s volgeschreven. Hopelijk vergeten ze ondertussen toch niet te genieten van de subtiele arrangementen en de betoverende stem van Anhedönia.