Explosions in the Sky - All of a Sudden I Miss Everyone
Bella Union
Explosions in the Sky zeult al sinds debuutalbum ‘Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever’ een dubbel imago met zich mee. Enerzijds weet het Texaanse viertal als geen ander meeslepende en verrassend ingenieuze gitaartracks te creëren, maar anderzijds lijkt elke volgende plaat van de band een zuivere herhalingsoefening van dat ene onovertroffen debuut. Het hoeft dan ook weinig verbazing dat Explosions in the Sky vaak in een adem genoemd wordt met het Japanse Mono als het gaat om technisch ingenieuze, maar vaak ook inspiratieloze postrock. Met hun vierde langspeler proberen ze dit tij te keren.
Heel de wereld hield zijn adem in toen de orkaan Katrina in augustus 2005 over de Amerikaanse staat Lousiana raasde. De beelden van een ondergelopen grootstad, waarin mensen radeloos op de daken van hun huizen zitten, wachtend op hulp, zijn gebrand op eenieders netvlies. Dezelfde radeloosheid straalt ook af van de hoes van deze ‘All of a Sudden I Miss Everyone’: de eenzame man in zijn bootje, omgeven door water, overziet machteloos de chaos waarin de stad verzonken is. Meteen zijn de favoriete thema’s van de Texaanse band aangesneden: de uitgesponnen tragiek overheerst ook ditmaal.
Hoewel ze meesters zijn in het creëren van een spanningsboog, blijft het grote pijnpunt van Explosions in the Sky hun beperkte klankenpalet. Steeds weer keren ze terug naar het oeroude gevoel van melancholie, afwisselend ingetogen en sober, dan weer intens en hevig. Opener The Birth and Death of the Day dekt volledig de inhoud van zijn titel: de zonsopgang wordt aanzwellend aangezet en ontaardt in een eerste climax, waarna de dag rustigjes verder kabbelt. Pas bij de zonsondergang wordt de kaart van de gitaren weer volledig getrokken, waarbij de band zijn gekende weidsheid weer bovenhaalt.
Ondanks de klassieke opbouw van de band(twee gitaren, bas en drum) houdt Explosions in the Sky zijn uitbarstingen netjes in het gareel. Ze missen de woestheid die Mogwai soms kenmerkt, en zelfs wanneer de band de gitaren volledig loslaat, worden ze nog steeds in het gareel gehouden door de strakke drumritmes. Dat maakt van Welcome, Ghosts qua opbouw en gevoel een haast identieke kopie van Yasmin the Light uit het debuutalbum, met dezelfde climaxen en dezelfde rustpauzes. Het feit dat de Texanen zo halsstarrig vasthouden aan hun eigen, typisch geluid zorgt ervoor dat de band haast onbewust gedwongen wordt tot herhalingsoefeningen. Ook Catastrophe and the Cure is aanvankelijk in hetzelfde bedje ziek, waarbij vanaf de eerste seconden gitaren en drums bekvechten zonder duidelijke winnaar. Pas op het einde trekt de song zich open naar een episch slot.
Lovenswaardig is ook dat, in een tijd waarin zelfs postrock radiovriendelijk moet klinken, de band het lef heeft om met It’s Natural To Be Afraid een dertien minuten tellend track centraal te zetten op deze ‘All of a Sudden I Miss Everyone’, waarin meeslependheid en intensiteit eerder de sleutelwoorden zijn. Wanneer de song dan toch openbarst, krijgen we een bombastische finale in grandeur voorgeschoteld, zonder afbreuk te doen aan de spanning die opgebouwd is.
Explosions in the Sky durft het aan om een ziel in hun songs te leggen, los van alle platgetreden trends die de huidige postrock-boom overheersen. Dat ze het aandurven om dwars te gaan liggen, is op zich al lovenswaardig. Het steeds weerkerend punt van kritiek, hun schrijnend gebrek aan variatie, is echter ook met deze ‘All of a Sudden I Miss Everyone’ helaas niet opgelost. Daarom laat deze vierde plaat ons met een dubbel gevoel achter: enerzijds heeft de band het nog altijd in zich om prachtige tracks te maken, maar stiekem hoopten we op een originelere aanpak dan de klassieke melancholie waarin de band zich telkens wentelt.