Explosions In The Sky - The Wilderness
Temporary Residence Ltd.
Het is ondertussen al meer dan vijftien jaar geleden dat de Amerikaanse postrockband Explosions In The Sky hun debuutplaat, ‘How Strange, Innocence’, uitbrachten. In de tussentijd gooiden ze met ‘The Earth Is Not A Cold Dead Place’ een ware klassieker in het genre te grabbel. En daarmee stonden ze aan de wieg van een hele resem bands, die de sound en het gevoel probeerden na te bootsen. De vernieuwingen, waarvan ze aan de basis lagen, zijn ondertussen zelf paradigma’s geworden. Gelukkig bleven ze zelf niet op hetzelfde idee hangen. Bij ‘Take Care, Take Care, Take Care’ was er vijf jaar geleden al een evolutie merkbaar. En ‘The Wilderness’ gaat verder in dat spoor.
Een duidelijke invloed op deze plaat zijn de soundtracks (‘Prince Avalanche’ en ‘Manglehorn’) die ze in de tussentijd met David Wingo hebben gemaakt. Die bevatten minder explosieve momenten dan de voorafgaande studioalbums en ook op ‘The Wilderness’ wordt die boot meer afgehouden. Een nummer als Losing The Light meandert voort in de afwisseling van cello, piano, gitaren en elektronica en bereikt geen echte piek.
Als ‘The Wilderness’ de weergave is van een landschap, dan is er dat één met veel verassingen. Over de tijdspanne van nog geen zeven minuten bevat Logic Of A Dream vele onverwachte bochten. De ingetogen gitaarpartij waarmee het nummer opent - één van momenten die het meest aan ‘The Earth …’ doet denken - maakt plots ruimte voor een dramatische synthesizer en een rollend drumpatroon. En in het geheel van het album worden er vele verschillende wegen ingeslagen met een grotere variatie dan we van Explosions In The Sky gewoon zijn. De simpele afsluiter Landing Cliffs klinkt dan ook als een zachte en hoopvolle landing na een heel avontuur.
Disintegration Anxiety, dat als single vooruit was gestuurd en halverwege de plaat zit, is het stevigste moment van de plaat. Vooral de drums staan in het nummer op het voorplan en houden het geheel tezamen. In de productie (opnieuw door John Congleton) zijn de drums duidelijk voorop gezet. In Disintegration Anxiety klinken de drums sterk samengebald en in Tangle Formations slaan de verpletterende cimbalen je om de oren. Het zijn die drums die ervoor zorgen dat er in het hele album vaart blijft zitten en dat het tempo nooit te veel zakt. De productie klinkt ook fris door de toevoeging van nieuwe elementen als elektronica, cello en blazers.
Ten opzichte van de back catalogue van Explosions In The Sky valt het vooral op hoe ze meer en meer afwijken van het klassieke patroon. De nummers zijn korter, gevarieerder en moeten lang niet allemaal een climax bereiken. En weg zijn ook de ellenlange titels van nummers en/of platen. De band is duidelijk nieuwe terreinen aan het verkennen. En dat is goed ook. We hebben er lang op moeten wachten, maar dat was gelukkig wel waard.
Op 7 en 8 juni speelt de band in de Ancienne Belgique, voor de tweede dag zijn er nog tickets te koop.