Ezra Furman - Transangelic Exodus

Bella Union

Zes albums had de Joods-Amerikaanse genderfluïde Ezra Furman sinds zijn inlijving bij Bella Unional op zijn conto staan: drie als Ezra Furman and the Harpoons, twee als Ezra Furman & The Boy-Friends (die hier herdoopt worden in The Visions) en eentje solo. Daar kwam er dus nog een zevende bij.

En zeven is een heilig getal; misschien daarom dat dit album een soort verhaal is over een relatie met een engel; een verboden relatie nog wel. Ezra Furman en zijn engel worden doorheen de plaat achternagezeten door de autoriteiten. Ze waren namelijk ontsnapt uit het hospitaal waar de engel een operatie onderging om het afsterven van zijn vleugels te bedwingen, omdat de recente opkomst van “Transangelics” heeft geleid tot een nationaal misverstand, paniek en vooroordelen.

Je hoeft geen groot licht te zijn om te snappen dat Furman het eigenlijk heeft over de strijd voor gelijke rechten van LHBT’s. Maar dat is niet alles; hij houdt ook een spiegel voor aan de Amerikaanse grondwet en het recht op vrijheid van godsdienst. Daarvoor gooit Furman ook deze keer weer alles in de strijd; van goedgekozen metaforen tot alles overweldigende, elektronische draaikolken. Als het maar effect heeft.

Dat Furman soms overkomt als een relnicht, neemt hij er graag bij. “To them we will always be freaks”, zingt hij in opener Suck The Blood From My Wound. Hij loopt voorop in de strijd, de regenboogvlag hoog, op de voorpost van de barricades als een moderne Marianne. Maar ook als een moderne Shakespeare want aan het eind van deze opener schreeuwt hij plots Mercutio’s beroemde woorden “A plague on both your houses” (uit Romeo & Juliet). De toon is meteen gezet met dit strijdlied dat alle vervolgden en onderdrukten wakker moet schudden.

Het verhaal gaat verder met Driving To L.A., dat de eerste single was. Hier blijkt hoe gevaarlijk de liefde is tussen Furman en zijn geliefde. Maar hij is bereid om zijn benen te verliezen of zelfs te sterven voor zijn liefde. Deze single werd niet voor niets gevolgd door een tweede die Love You So Bad heet. Op de plaat staat deze track ergens achteraan en dat is vreemd, want hij leunt nog het best aan tegen de sound van het vorige album ‘Perpetual Motion People’ en hij zou ook niet misstaan hebben op ‘Lupercalia’ of ‘The Magic Position’ van Patrick Wolf met zijn opzwepende cello.

Die strijker zit ook in God Lifts Up The Lowly, waarvan het laatste vers in het Hebreeuws gezongen wordt en waarin Furman bidt voor een Bijbelse plaag zoals Moses er één afriep over Egypte. Zo hoopt hij te ontsnappen, niet aan de vervolging van de Farao, maar wel aan de autoriteiten die hem en zijn engel willen stoppen. Die plaag lijkt vorm te krijgen in het donkere, jachtige No Place met ratelende drums en schetterende trompetten, maar de vlucht is dan eigenlijk nog maar pas begonnen en leidt langs The Great Unknown waar het koppel even rust vindt.

Tijd voor wat zelfreflectie dus in Compulsive Liar en Marashino Red Dress $8.99 At Goodwill. In die laatste bezingt hij bijvoorbeeld hoe hij een rood jurkje ziet en het absoluut wil kopen, ook al weet hij dat hij er schuin mee zal worden bekeken door het establishment.

Naar het eind van de plaat wordt de toon zachter. Come Here With Me start als iets van dEUS, Peel My Orange Every Morning is een niemendalletje over Furmans vaste ochtendritueel, Psalm 151 klinkt engelachtig zacht en vastberaden en afsluiter I Lost My Innocence, met die bassax, is een grappig, lichtvoetig relaas over hoe Furman werd ontmaagd door ene Vincent. Furman ziet de toekomst voor alle LHBT’s duidelijk rooskleurig in.

Furman heeft ondertussen een geheel eigen muzikale stijl ontwikkelt en slaagt erin om dertien songs lang te boeien. Elke keer weet hij te verrassen met een knappe, poëtische vondst of een onverwachte inkleuring met een al even onverwacht instrument als klarinet, harp of een overstuurde synth. Zo aaibaar als Bo Van Spilbeeck is Furman niet, maar wat een artiest!