Faith No More - Sol Invictus
Reclamation Records
Was het het lange wachten waard? Laatste ‘Album Of The Year’ dateert alweer van eind jaren negentig. Maar het minste dat je kan zeggen is dat de verwachtingen over ‘Sol Invictus’ torenhoog waren. Duivel-doet-al Mike Patton vult, momenteel samen met zijn collega’s, meer dan glorieus de leegte, die ze achttien jaar geleden achterlieten.
De band schoof eerder al een heuse Motherfucker van een single naar voren als donker voorproevertje. Al is die niet echt representatief voor het album. Wel typisch naar Faith No More-normen is dat de single gewoontegetrouw één en al onafhankelijkheid in zich heeft. Meer zelfs, ‘Sol Invictus’ verschijnt op eigen label Reclamation Records, waarmee Faith No More toch aangeeft dat het album wellicht niet zou hebben bestaan, als het van de eisen en verwachtingen van de majors zou afhangen.
Patton & co doen op ‘Sol Invictus’ dus waar ze goed in zijn; en dit vooral zonder zich druk te maken over commerciële verwachtingen. Het artistieke primeert dan ook duidelijk.
Ook uit Superhero valt af te leiden dat Faith No More zoveel jaren later eigenlijk gewoon de draad kan opnemen. Toch doet de band nog net iets meer. In plaats van steeds complexer en gelaagder materiaal te maken, zoekt het volwassener geworden Faith No More nu veel meer de essentie op. De band wilde niet langer teren op de voorgeschiedenis en zocht naar manieren om zichzelf opnieuw uit te vinden. De aangegane uitdaging levert een album op met veel pianowerk (onder meer op het titelnummer, een zelfverklaard onafhankelijkheidsstatement). En in tegenstelling tot de wildebrasserij van weleer opmerkelijk heldere vocals: acrobaat Patton laat zich weer van zijn beste kant zien.
De tien songs op Sol Invictus klinken meer dan ooit donker en duister (Black Friday). Tekstueel gaat het er soms behoorlijk creepy aan toe. (From The Dead – “Welcome home, my friend”), al blijft de gekende Faith No More-humor (Sunny Side Up, The Rise Of The Fall) gelukkig overeind. De band hoeft zich voor het verleden niet te schamen (het stevig rockende Cone Of Shame), al horen we hen het liefst aanvalsklaar (het stevige, doldwaze Separation Anxiety).
Het best laat de nieuwe koers, die Faith No More nu vaart, zich samenvatten in Matador: het nummer trapt sober af met enkele eenvoudige piano- en zanglijntjes, waarna de band met de song aan de haal gaat, zotskap Patton zijn meest theatrale zelf mag wezen en zo het vehikel boven zichzelf doet uittillen.
Welkom terug, Faith No More. Wie de band live aan het werk wil zien, kan op Pinkpop en Graspop terecht.