Fanfarlo - Let's Go Extinct

Blue Horizon

Zijn Simon Balthazar en co leden van de Beweging Ter Vrijwillig Uitsterven Van De Mensheid of mensvijandige ecologisten? Men zou het gaan geloven op basis van de titel en het concept van het derde album van Fanfarlo. Ware het niet dat dat veel te mooi klinkt.

Op haar derde combineert Fanfarlo klanken uit de jaren tachtig met de sound van het debuut en klinkt de band als een mix van een optimistische Patrick Wolf, OMD en Prefab Sprout. Mocht het u nog niet opgevallen zijn: Fanfarlo is een Britse band (al is zanger Balthazar een Zweed).

In de teksten filosofeert Balthazar over de herkomst van de mens en zijn mogelijke toekomst in een poging een al dan niet zinvol antwoord te geven op vragen als: "Waar komen we vandaan?", "Wat doen we hier" en "Waar gaan we naartoe?"

Hij is van mening dat we van een andere planeet komen, zoals blijkt uit de openingszin van de eerste track Life In The Sky: "Coming from afar and heading for the sun". In het refrein mijmert hij nog eens melancholisch: "Will we ever see life in the sky? / And maybe recognise ourselves in it / 'Cause look into our eyes and you will see / A stranger far away from home."

Op andere momenten lijken de songs eerder te gaan over hoe ook mensen als hemellichamen rondcirkelen zonder elkaar ooit echt te ontmoeten. Luister maar eens naar het soulvolle Painting With Life, het weemoedige  A Distance of het aanzwellende hoogtepunt The Beginning And The End.

Zoals op de de twee vorige platen combineert de band op heel organische manier een hele waaier aan instrumenten: van analoge synhts over blazers en violen tot klarinet en saxofoon. Op die manier wordt een compleet eigen sound gecreëerd waarbij adjectieven als smaakvol, weelderig en poppy uit ons toetsenbord tevoorschijn schieten.

We noemden Patrick Wolf al als referentie en dat is geen toeval. Ook hij gebruikt een mix van synths en klassieke instrumenten. Maar in Myth Of Myself (A Ruse To Exploit Our Weaknesses) is de gelijkenis helemaal treffend. Zowel in het instrumentarium, de opbouw van de song als zelfs in de klankkleur van Balthazars stem.

Die stem vormt een mooi contrast met die van multi-instrumentaliste Cathy Lucas, die voor wat licht zorgt in het soms donkere, melancholische universum van Fanfarlo. Voor dat licht zorgen ook steeldrumachtig klinkende synths in single Landlocked, dat ons bij de intro heel erg aan OMD doet denken, maar verderop kleurt de sax de song op heel eigen wijze in.

Fanfarlo maakte met ‘Let’s Go Extinct’ een heel smaakvolle, typisch Britse popplaat. Ongetwijfeld de beste tot nu toe. Laat hen dus toch maar even wachten met uitsterven.