Fidlar - Fidlar

Mom & Pop Music

Als er één band is die zowel op Pukkelpop als op Lowlands het publiek tegelijk wist af te stoten én te charmeren, is het wel Fidlar. Hun rechttoe-rechtaansurfpunk overtuigde iedereen van hun potentie, maar  schreeuwlelijkaard en eeuwige puber Zac Carper joeg iedereen de stuipen op het lijf. Achter glas, ergens veilig in een studio, zijn ze fantastisch en leren ze Green Day en consorten hoe punk anno 2013 kan klinken.

Vorige zomer had deze bende jonge honden nog maar één ep'tje uit, al zijn ze al actief sinds 2009. Ondertussen kwam daar een tweede bij en werden een paar singles op de wereld losgelaten: Cheap Beer  en No Waves.

Het beste van die ep’s en meer vind je nu op het eerste, naamloze album van de groep. Een album dat hun reputatie bevestigt: pubers die altijd pubers zullen blijven.

Wie opgroeide met punk uit de eighties als The Exploited, Dead Kennedys en Bad Religion zal de pretpunk van Fidlar wellicht vederlicht vinden, maar wie dacht dat punk gespeeld werd door Blink 182, Green Day en The Offspring zal dan weer verschrikt opkijken.

Fidlar hangt namelijk ergens tussenin. Het weert politieke uitspraken, maar is minstens zo nihilistisch en “No Future” als de punks uit de vroege jaren tachtig. In tegenstelling tot de vroege punk klinkt Fidlar wel melodischer en heeft de band oog voor meebrulbare refreinen. En net als bij Blink 182 en co. is er plaats voor humor.

De geschreeuwde vocalen van Carper geven Fidlar echter een scherper randje dan veel van de huidige generatie punkrockers. De gitaren gieren snel en snedig en de drums krijgen het hard te verduren, maar vooral je gevoel voor goede smaak moet er aan geloven.

De onderwerpen van de veertien korte - hallo Ramones! - songs zijn drugs, drank, slechte vrienden, slechte auto’s, meer drank en nog meer drugs. Als nog maar de helft van de teksten autobiografisch is, halen deze jongens 2020 niet.

Maar hey, ze heten niets voor niets Fuck It Dog, Life’s A Risk en deze twintigers zijn ondertussen oud genoeg om hun eigen keuzes te maken. Als zij het motto “Live Fast, Die Young” nastreven, hoeven wij alvast niet te vrezen voor een reünietournee puur voor de poen als ze zestig zijn.

Wie dus eens flink het beest in zichzelf wil loslaten of de buren wil jennen, koopt deze plaat, draait het volume op tien, kraakt een sixpack Cara en schreeuwt lekker mee: “I drink cheap beer, so what, fuck you!”

Kom echter niet klagen dat je jezelf de dag erna in de goot vindt, met blauwe plekken van het pogoën en in een plas kots waarvan je niet eens zeker weet of het de jouwe wel is. Of om het met de woorden van ons bomma te zeggen: 'Elke kermis is een geseling waard!' En dit is een verdomd lekkere kermis.

Fidlar speelt op 4 maart in Trix.