Field Music - Plumb
Memphis Industries
“Een nieuwe Field Music? En ik ben nog niet klaar met de vorige!” was één van de reacties op de redactie toen ‘Plumb’ in de brievenbus viel. Een terechte reactie trouwens, want voor de dubbelaar ‘Measure’ volstaat het niet om zomaar wat tijd uit te trekken. Het vraagt de nodige inspanning. Noem het gerust progpop. Benieuwd of ze op hetzelfde stofje voortborduren voor de opvolger.
Het proefstukje (I Keep Thinking About) A New Thing beloofde alvast het beste. De broertjes Brewis vallen binnen met frisse gitaren, voegen daar een geslaagde ritmesectie aan toe en komen uit bij een moderne versie van The Beatles. Daarmee is trouwens dat hoge woord er ook meteen uit. Want de Fab Four duiken wel meer op als je door ‘Plumb’ zwemt. Maar de eigenzinnigheid blijft wel de hoogste toon voeren: in het refrein krijgt het ritme bijvoorbeeld plotseling een ferme deuk zonder daarbij echt de controle over het stuur te verliezen. Typisch Field Music dus.
Met de opener kan je letterlijk wakker worden. Enkel de vogeltjes lijken nog te ontbreken. Maar dat is slechts schijn want eens Start The Day Right zich op gang trekt, word je ondergedompeld in de steeds wisselende gemoedstoestand van de Brewisbroers. En uiteraard werkt dat door in de muziek, lijk je van de ene muzikale hak op de andere percussief goed onderbouwde tak te springen, maar toch allemaal in één vloeiende beweging.
Hoewel je je zonder meer zal herkennen in dat typische rollercoastergevoel dat de platen van Field Music typeert, is ‘Plumb’ toch toegankelijker dan de massieve brok die de voorganger was. Daar werd gewoon iets meer inspanning gevraagd om tot de kern van de schoonheid te komen. Ook nu wordt er nog gespielereid (het begin van Choosing Sides) en hoor je de Big Ben-klokken overgaan in A Prelude To Pilgrim Street, maar wordt je dan meegesleurd door simpele, maar bijzonder effectieve en gewoon verslavende popsongs.
Of die bubbels in A New Town een verwijzing zijn naar één van de weinige Ringo Starr-bijdragen tot The Beatles (Octopus’s Garden) lijkt ons eerder twijfelachtig. Het past gewoon bij een tekst als “We can’t drink it up”, maar de Beatlesinvloeden zijn toch onmiskenbaar, ook al blijft het eerder bij een algemeen gevoel dan een specifieke vingeroplegging. Dit zijn met andere woorden nergens doorslagjes. Daarvoor wordt er te veel verwezen naar de voortdurende tempowisselingen, tussenstapjes en terugkerende thema’s die de progrock typeren.
Misschien is ‘Plumb’ wel de plaat waarmee Field Music de brug kan slaan naar een bredere fanbasis, maar eigenlijk laat dat ons ijskoud, want ook van ‘Plumb’ kunnen wij blijven genieten, zelfs al is het niet de complexe symfonie die ‘Measure’ was. Trouwens, ook op deze wegenkaart is het weer zoeken naar de steegjes en zie je pas de schoonheid van het landschap als je enige afstand neemt.