Finch - Back To Oblivion

Razor & Tie Recordings

Screamoroots van je willen afwerpen, is er ooit al iemand in geslaagd? Finch doet met deze ‘Back To Oblivion’ een nieuwe poging. Ze tekenden daarvoor bij Razor & Tie Recordings, thuis van onder meer Hatebreed en P.O.D.. Maar of Finch ooit zo’n status krijgt met albums als deze, betwijfelen we.

De titelsong opent en probeert dat zo spontaan mogelijk te doen. Priemend genoeg en een fijne binnenkopper, dat wel al moet Californische punk het altijd wel met iets te enthousiaste vocalisten doen en zijn ook de gitaren hier misschien net iets te afgelikt. In Anywhere But Here is de fun dankzij een pak meer noise en een pak minder inspiratie al heel wat minder. Later op de plaat vindt Two Guns To The Temple het evenwicht tussen die twee.

Het tempo wordt de hoogte ingejaagd tijdens Further From The Few. Een slecht effect kent dat niet, want met speedrock lijken ze beter weg te komen dan de focus elders te leggen. Murder Me doet het tegenovergestelde en kiest voor langzamer werk met meer harmonie. Helaas krijgt de stem van Nate Barcalow daar te veel kans om z’n ding te doen en, nu ja, dat verbrodt de boel nogal. Het daaropvolgende Picasso Trigger beaamt dat enkel.

Play Dead is vervolgens -what’s in a name- de dooddoener. Wanneer je als punkgroep met een ballad afkomt, moet die ofwel verdomd goed zijn, ofwel de opnamestudio nooit verlaten. Even verder lijkt het lesje niet geleerd: Inferium en het zwalpende The Great Divide gaan hetzelfde pad op, al mondt die laatste uiteindelijk wel uit in een overdosis noise.

Het meest aangename nummer wordt uiteindelijk Us vs. Them. Beheerst en afgemeten, zonder dat iemand de hoofdrol opeist. Het slotakkoord wordt ingezet met Tarot, een nietszeggend, anoniem passerend nummer. Afsluiter New Wave wekt misschien nog de grootste walging van al, alweer door die ballad-aanpak. Om snel te vergeten.