Fink - Hard Believer

Ninja Tune

Nu The National en Elbow na jaren zwoegen de verdiende sterrenstatus hebben bereikt en binnenkort op hun lauweren mogen gaan rusten, wordt het tijd om Fink de nodige eer te bewijzen. 

Die eer – en doorbraak – had Fink al verdiend met ‘Perfect Darkness’ van drie jaar geleden. Maar goed, sommige vruchten moeten langer rijpen dan andere. Deze ‘Hard Believer' is alweer de vijfde oogst van de Finkboom en ook die smaakt heerlijk.

Fink is een trio, opgebouwd rond Fin Greenall dat grossiert in delicate, warme, meestal vrij donkere songs die hoorbaar met heel veel vakmanschap en liefde in elkaar worden gezet. Greenall was in een vorig leven dj voor Ninja Tune, maar dat is er nu niet meer aan te horen. De sound van Fink wordt bepaald door delicate gitaren, een subtiele bas en spaarzame drumpartijen, al dan niet versierd met wat strijkers. Maar vooral is er de fantastische stem van Greenall zelf die, afhankelijk van de noodzaak, soulvol dan wel kil klinkt.

Tien songs heeft dit kleinood te bieden en slechts twee duren minder dan vijf minuten. Je weet dus waaraan je begint als je dit album oplegt: een langzame, maar deugddoende trip van vijfenvijftig minuten.

Meteen bij de intro van de openings- en titelsong verraadt Fink dat deze keer de blues prominent aanwezig is. De bas van Guy Whittaker wordt enkel begeleid door een hand die het lome ritme meeklapt op de klankkast van een gitaar en dan fluistert Greenall de spaarzame tekst op gloedvolle wijze in de microfoon. Betoverend.

Green And The Blue leunt eerder aan bij de sound van ‘Perfect Darkness’, maar White Flag toont een iets experimenteler Fink met veel echo’s en zelfs wat elektronica. Gaandeweg mag de elektrische gitaar van Ruben Hein zelfs losgaan. Bevreemdend maar straf en dan moet het eerste, echte hoogtepunt nog komen!

Die eer is weggelegd voor Pilgrim, een meer dan zeven minuten durende, knap opgebouwde track die je volledig meezuigt naarmate de song vordert. Op een tweede topper is het niet lang wachten. Shakespeare, waarin Greenall zich afvraagt waarom zeventienjarigen Shakespeare moeten lezen terwijl ze nog niets van de liefde weten, is een van de lichter klinkende, maar zeker niet slechtere songs.

Ook van de single Looking Too Closely, waarin de piano een hoofdrol speelt, zijn we helemaal weg. Fink klinkt hier zelfs even hoopgevend! Iets wat een nummer later al helemaal niet meer het geval is. Too Late is pure tristesse (en dus toch ook weer hartverscheurend mooi).

Ook al zijn we hierboven lyrisch, toch willen we nog even waarschuwen. Het duurde een paar luisterbeurten eer wij echt niet meer ontkwamen aan de wurggreep van deze plaat. Maar geen nood: wij willen zelfs niet meer ontsnappen.