Fink - Sunday Night Blues Club Vol. 1

Ninja Tune

Met 'Sunday Night Blues Club, Vol. 1' heeft Fink een sterk bluesgericht album, zoals de titel al aangeeft, perfect voor de avondlijke uurtjes.

Sunday Night Blues Club Vol. 1

Dj, producent en muzikant Fin Greenall (Fink) heeft in de lage landen stilaan een reputatie. Dit nieuwe album is eerder een zijspoor, een album dat toevallig tot stand kwam in afwachting van een regulier album, dat eind dit jaar in de rekken verwacht wordt.

Niet dat de sound op 'Sunday Night Blues Club, Vol. 1' zo gek ver weg ligt van 's mans "gewone" solo-output. Denk bijvoorbeeld maar aan het Amerikaanse rootsgeluid op albums als het uit 2014 stammende 'Hard Believer'.

Het eerste wat opvalt in de rauwe opener Cold Feet is de neiging om aan te leunen bij de Toearegblues van Tinariwen en Tamikrest. De song teert op een ruwe, donkere en bovenal hypnotiserende late-nite -bluesgroove. De productie (met o.a. een gospelachtig achtergrondkoor) en het gaandeweg opzwepende ritme maken hiervan een moderne slavensong.

Dat gospelkoortje duikt nog meer op, bijvoorbeeld in She Was Right dat wat weg heeft van een pastorale hymne. Het brengt de songs, die Moby op 'Play' liet horen, in herinnering, zij het dat Fink op dit album eerder terugvalt op de roots en minder aandacht heeft voor het productionele. Een microfoon en een versterker volstonden.

De heerlijk rollende stomp en drive van Boneyard is één van de vele hoogtepunten: krakende blues zoals we die graag uit de boxen horen schallen. Dat nummer is met het naar Ry Cooder en John Lee Hooker verwijzende slidewerk een wilde brok energie die de plaat een dynamisch karakter geeft. Tijdens Hour Golden duikt dan weer een fris stukje mondharmonica op.

Van blues verwachten we een zekere authenticiteit. En die levert Fink, al dient ook gezegd dat net hij met een achtergrond als dj / producer (in samenwerking met de legendarische Flood) zijn blues verrijkt met elektronisch getinte soundscapes, reverb en groovy effecten. Wie echte, onversneden blues zoekt, is misschien beter af bij echte blueshelden als Roland Van Campenhout, Tiny Legs Tim en Don Croissant.

De grote sterkte van het album zit in de sfeervolle, bluesy ambient, die ter referentie wat in het verlengde ligt van een koele, gestripte versie van Darkside (Nicolas Jaar en Dave Harrington). Vanuit een eerder kritisch standpunt zou je kunnen opwerpen dat dit tekstueel erg troebel is en de muziek primeert op het lyrische. Maar Finks 'Sunday Night Blues Club Vol. 1' is een erg goed in het oor liggende ervaring die zonder enige twijfel in kleine, zweterige concertzalen zoals Het Depot (waar hij op 4 mei staat) goed tot zijn recht komt.

22 april 2017
Philippe De Cleen