Fixkes - Superheld

Excelsior Recordings

Je moet de laatste tijd al over een heel grote paraplu beschikken om de regen aan Belgische releases te ontwijken. Eén van die albums komt van de veruit meest sentimentele band die ons vaderland rijk is: de Fixkes. Een plezierige mix aan nummers, u gebracht door gasten die zonet hun eerste puberharen en talgproblemen lijken ontdekt te hebben.

Als dit album van één ding getuigt, is het wel van het feit dat de Fixkes vooral veel plezier vinden in het spelen. Zo word je al bij de titelsong al meteen overvallen door een wervelstorm aan energie. De bijdrage van Flip Kowlier levert dan wel geen overdreven meerwaarde, maar in het hoofd blijven kleven doet dit nummer wel. Net zoals het leeuwendeel van het album, trouwens, dat op merkwaardige manier aanstekelijk blijkt te werken.

De kracht van het album ligt in zijn variatie. Zo wordt gesprongen van LVDV-Blues, een easy-listening – jawel – bluesnummer, naar Plakijzer, het hiphopcafégesprek tussen Valkenborgh en Mike ‘Meta’ Engels. Ook is de band niet vies van een potje rocken, te horen aan Rock-‘N-Roll. Voor elk wat wils, dus.

Door de afwisseling zorgen de Fixkes er ook voor dat het album niet snel gaat vervelen. Terwijl Ik Was Terug 17 wel een anthem lijkt voor een zonovergoten zomerdag vol korte rokjes en een stevige lust om eens gek te doen, kan je evengoed Tijger opleggen om eens lekker knus tegen je levenspartner aan te kruipen. Toch leent de plaat zich niet volledig tot achtergrondmuziek: daarvoor ligt het tempo te hoog.

Het is intussen not done (of nietgedaan) om steeds weer naar Kvraagetaan te verwijzen, maar toch hebben we het vaak lastig om niet herinnerd te worden aan de daarin woedende sentimentaliteit. Rock ’n Roll, in januari losgelaten als single, neigt qua lyrics nog het meest naar ’s bands bekendste nummer. Nostalgische inslagen blijken niet alleen in de single, ook met Dorpsstraat en Ik Was Terug 17 smacht Valkenborgh naar lang vervlogen tijden.

Op de keper beschouwd is ‘Superheld’ een schijf vol veredelde jamsessies met de vrienden. Wie op zoek is naar hersenverdovende riffs of een zanger wiens stembereik meer octaven aankan dan er letters in het alfabet zijn (zo’n 26, nvdr) zal hier wellicht zijn gading niet vinden. Toch is de plaat een mooi exemplaar voor wie van gewiekste teksten houdt, bij voorkeur doorspekt met smakelijk Stabroeks.