Florence + The Machine - Ceremonials

Universal Music Group

Alles wat begint met "te" is slecht, behalve tequila. Denk maar aan terrorist, tepelkloof en Teletubbies. Ook 'Ceremonials', de nieuwste worp van Florence And The Machine, ontsnapt niet aan deze waarheid. In recensies die de voorbije dagen in de Engelstalige pers verschenen zijn, konden we lezen dat dit album grootser, weidser, donkerder en grimmiger is dan prijsbeest en voorganger Lungs. Onze vraag is dus: is deze plaat te weids, te donker, ... kortom "te"?

De singles die aan 'Ceremonials' vooraf gingen, beloofden veel goeds. Zowel What The Water Gave Me als Shake It Out zouden zelfs Statler & Waldorf kunnen overhalen om toe te treden tot de fanclub en ook opener If Only For A Night overtuigt. We halen ons maar wat graag deze roodhaar voor de geest terwijl ze overslagen en handstand doet op het kerkhof.

Na een paar luisterbeurten stellen we wel vast dat dit een zwaar album is. Bijna nergens is er plaats voor stiltes en alle songs hebben verschillende lagen. Als Flo zich even inhoudt zoals in de intro van Shake It Out en All This And Heaven, is dat nochtans verkwikkend. Eén van de gebruikte instrumenten op deze plaat is de harp, maar soms is het zoeken naar dit tedere instrument.

"Ja maar", zegt Florence, "dit is een album over schuld (Lover To Lover, No Light No Light) en exorcisme annex bevrijding (Shake It Out, Seven Devils, Leave My Body). Normaal dat dit niet luchtig klinkt." We kunnen er inkomen, maar dit album duurt meer dan een uur en er intensief naar luisteren is behoorlijk vermoeiend. Dit is trouwens ook een album over water (What The Water Gave Me, Never Let Me Go, Heartlines, Spectrum) en het hoeft niet altijd te beuken als een ziedende zee.

Opvallend is dat Florence R&B toelaat op deze plaat. Dit is het duidelijkst in Lover To Lover en Leave My Body. Dit kan een opening forceren naar de Amerikaanse markt, maar voor ons had het niet echt gehoeven. Wij houden meer van liedjes als Breaking Down die een kwetsbare Florence tonen. Maar ja, Beyoncé verklaarde zich fan, dus wie zijn wij?

Samengevat: een enkele keer is deze plaat tenenkrommend - daar heb je 'te' weer - zoals in Strangeness And Charms, maar de overige vijftig minuten oogsten applaus. Op de hoes staat Florence afgebeeld als een prerafaëlitische maagd. Een pose als Miranda The Tempest van John Waterhouse was passender geweest.