Florence + The Machine - How Big, How Blue, How Beautiful

Island Records

Onze favoriete rosse heeft een nieuwe plaat uit. Het is met ‘How Big, How Blue, How Beautiful’ dat Florence Welch met haar machine de volgende maanden de zomerfestivals zal rondtrekken. In die reis zit ook een stop op de openingsdag van Rock Werchter ingepland en deze derde  - en meest evenwichtige - plaat belooft alvast veel goeds voor die avond.

Op ‘How Big, How Blue, How Beautiful’ lijkt Florence goed in haar vel te zitten, al rekent ze op de plaat ook af met een gebroken hart. Of het gemis van liefde, zo je wil. Waar debuutplaat ‘Lungs‘ nog klonk als een lappendeken van genres en ideeën – goeie ideeën wel – en waar ‘Ceremonials’ wel goed, maar tegelijkertijd ook log, zwaar en iets te zeer in symboliek geworteld was, is Welch hier meer dan ooit zichzelf. Een bewuste beslissing, zo blijkt uit interviews.  

Na zeven jaar schrijven in metaforen wilde ze haar teksten meer wortelen in de realiteit. De realiteit van, na jarenlang op tour te zijn geweest, weer te zoeken hoe je nu moet leven als een normaal mens, buiten de bubbel van het applaus, optreden en reizen van hotelkamer naar hotelkamer.

De realiteit van verliefd worden en te kampen krijgen met een gebroken hart ook; met St. Jude als resultaat. In Long & Lost vraagt ze zich af of zij ook gemist wordt, want alle aandacht die ze elke avond op het podium krijgt ten spijt, is dat wat we allemaal willen: gemist worden door diegenen die we liefhebben, als we er niet zijn. En in Caught vraagt ook zij zich af: “Can my dreams keep coming true?” Misschien ze kan ze door haar succes als artieste wel nooit de liefde vinden? 

Het klinkt allemaal natuurlijker, subtieler, menselijker, kwetsbaarder, ... En dat wil zeggen dat je af en toe de tijd krijgt om op adem te komen. En pas nu blijkt dat het allemaal ook wat kleiner mag; dat Florence ook kan uitblinken in subtiele ballades als St. Jude, van het knapste dat ze al op plaat heeft gezet. En door een nummer als Various Storms & Saints weet ze nu dat ze ook hierin haar voorliefde voor dramatiek en lange uithalen best kwijt kan. En als ze zich toch nog eens laat gaan en een leger blazers laat aanrukken in de titeltrack, dan is dat omdat dat in de song past en niet om groter te klinken. 

Toegegeven, nieuwe fans zal Florence Welch niet meteen aanboren. Daarvoor is haar stijl en stemgeluid te kenmerkend; en daar hou je van of niet. Maar met de opener Ship To Wreck bewijst Florence dat ze ook pretentieloze, makkelijk in het oor liggende popmuziek kan schrijven, ook al is de inhoud dan een stuk wranger (“Did I build a ship to wreck?”). En dat doet ze een paar keer op deze plaat: Queen Of Peace is er nog zo eentje, evenals Third Eye. En met Mother heeft ze de perfecte muzikale mix tussen Kiss With A Fist en Girl With One Eye geschreven.

Drie keer is scheepsrecht, ook voor Florence + The Machine. Want met How Big, How Blue, How Beautiful zit ze nu precies waar ze zijn moet.