Flyleaf - Between The Stars

Ear Music

Flyleaf begint met een lege bladzijde. Twee jaar geleden liet zangeres Lacey Sturm weten dat ze een punt zette achter haar twaalf jaar en drie albums durende loopbaan bij Flyleaf. Deze vrijgekomen positie werd mooi opgevuld door Kirsten May. Al is het toch duidelijk dat niets nog hetzelfde zal zijn na het vertrek van Sturm.

Opvallend is dat er bij Flyleaf zonder Lacey Sturm zelden nog een schreeuw aan te pas komt. Met ‘Between The Stars’ lijkt Flyleaf definitief afgestapt te zijn van de stevigere hardrock uit de beginjaren van de band. De band is zich meer en meer gaan richten op meer commerciële pop/rock. Ze lijken dan ook net iets te vaak iets te hard te proberen een radiohit te schrijven.

Met Set Me On Fire en Magnetic valt wel meteen op hoeveel kracht de nieuwkomer Kirsten May in haar stem heeft. Toch zijn de nummers zelfs vooral geschikt om een hoop tieners mee achter de kar te krijgen en hebben ze verder weinig meerwaarde. Een beschrijving die eigenlijk vrijwel het volledige album schetst.

Nummers als Plantonic, Marionette en Well Of Lies zijn een bijeenraapsel van clichématige teksten en ook muzikaal is de variatie zeer ver te zoeken, wat maakt dat een album van zestien nummers – bonustracks niet meegeteld – echt wel te lang is.

Het enige lichtpunt is te vinden in het tweeluik Head Underwater en Sober Serenade. De gitaareffecten zitten goed, de zang is aangenaam en de emotie, die in de nummers zit, komt bij momenten zelfs over. Toch is dit slechts een pleister op een houten been: dit is een album van een band, die volledig de weg kwijt is.

Flyleaf is de laatste jaren steeds meer gaan klinken als een imitatie van commerciële rockbands zoals Paramore en Fall Out Boy, die steeds meer op zoek gaan naar een groter doelpubliek. Bands waarvan er toch al ruimschoots genoeg zijn.