FM - NEARfest 2006

Esoteric Antenna

In 2006 kreeg FM een uitnodiging om te spelen op het prestigieuze North East Art Rock Festival in Bethlehem, Pennsylvania. Dat de Canadese progrockers daar gretig op ingegaan zijn, bewijzen de cd en dvd van ‘NEARfest 2006’. Dat dit concert eindelijk de digitale geluidsdragers gehaald heeft, danken we aan het Esoteric label van Mark en Vicky Powell, dat recent de eerste vier studioplaten van FM heruitgebracht heeft.

Voor een goed begrip: dit is niet de Britse hardrockgroep FM, maar het innovatieve trio uit Toronto dat oorspronkelijk gecentreerd was rond de talenten van Nash the Slash. Vermomd op het podium als een mummie viel deze meteen op met zijn spel op elektrische viool en mandoline. Hieraan ontleende FM van meet af aan zijn unieke geluid, maar ook de bijdragen van Cameron Hawkins (zang, bas, synthesizers) en Martin Deller (drums en percussie) waren essentieel.

Wie aan een Canadees rocktrio denkt, zegt natuurlijk Rush. Er zijn zeker overeenkomsten. Beide bands komen tot maturiteit in de tweede helft van de jaren zeventig. Net als Geddy Lee zingt Hawkins in de hogere registers. De teksten zijn geïnspireerd op dystopische sciencefiction. En ook al is Neil Peart god onder de drummers, het spel van Deller is eveneens van erg hoog niveau. Jammer toch dat FM steeds in de schaduw bleef van Rush, Saga en Max Webster, die de Canadese scene van de late seventies domineerden.  

Na het klassiek geworden debuut ‘Black Noise’ (1977) ruilt Nash the Shash de band voor een solocarrière. Hij komt terug voor drie platen tussen ’83 en ’89, die niet meer het oude niveau halen. Zijn laatste optredens met FM zijn onderdeel van een reünietoer (1994-1996). In 2012 kondigt Nash zijn pensioen aan en haalt als reden aan dat de diefstal van muziek op het internet zijn inkomsten heeft gedecimeerd. In 2014 overlijdt hij op zesenzestigjarige leeftijd ten gevolge van een hartaanval.

Tussen ’78 en ’80 neemt FM nog drie albums op met Ben Mink. Rush-fans kennen hem van zijn vioolspel op Losing It (‘Signals’, 1982) en Faithless (‘Snakes & Arrows’, 2007). Ook draagt hij als gitarist bij op Geddy Lee’s soloalbum ‘My Favourite Headache’ (2000). Daarnaast is hij verbonden aan het werk van de Canadese zangeres K.D. Lang. Mink verlaat FM in 1983.

Voor het concert op NEARfest trekken Hawkins en Deller de in Canada wonende Italiaan Claudio Vena aan. Vena is vooral bekend als componist van film- en televisiesoundtracks. Voor FM schrijft hij het instrumentale en erg melodieuze Planet Vega, waarmee de band de festiviteiten opent. De setlist staat vooral in het teken van het meesterwerk ‘Black Noise’; songs als Phasors On Stun,  Slaughter In Robot Village en het titelnummer laten horen dat hun unieke, symfonische rock niks van zijn glans verloren heeft. Ook het derde album ‘Surveillance’ (1979) komt een aantal keren langs. Als encore mag Surface To Air laten horen waarom ‘City Of Fear’ (1980) een geslaagde poging tot progpop was.   

Met Trial By Fire is er ook een nieuw, door Hawkins gepend nummer in de set opgenomen. Mogelijk een opstapje naar de jongste incarnatie van FM: Hawkins doet de band in 2011 uit de as verrijzen, met Paul DeLong (drums) en Aaron Solomon (viool en mandoline). Bedoeling is dat er straks een kraakverse studioplaat verschijnt op het Esoteric label. We kunnen niet wachten.

Bij de cd is ook een dvd met dezelfde set toegevoegd. Deze heeft een duidelijke meerwaarde dankzij de sobere maar smaakvolle show en een beheerste beeldregie die uitmunt door een rustige cameravoering en een voorkeur voor uitgekiende medium en long shots.