FM - Transformation

Esoteric Antenna

Dat de cd en dvd van hun concert op het North East Art Rock Festival in 2006 uiteindelijk dit jaar op het Esoteric-label zijn verschenen, is geen toeval. Stichtend lid Cameron Hawkins verzamelde een nieuwe line-up om het eerste studioalbum in zevenentwintig (!) jaar op te nemen, en daar had labelbaas Mark Powell wel oren naar. En wij ook, want ‘Transformation’ is zeker geen stap terug vergeleken met het klassieke FM-werk. 

Voor een goed begrip: dit is niet de Britse hardrockgroep FM, maar het innovatieve trio uit Toronto dat oorspronkelijk gecentreerd is rond de talenten van Nash the Slash. Vermomd op het podium als een mummie valt deze meteen op met zijn spel op elektrische viool en mandoline. Hieraan ontleent FM van meet af aan zijn unieke geluid, maar ook de bijdragen van Cameron Hawkins (zang, bas, synthesizers) en Martin Deller (drums en percussie) zijn essentieel.

Wie aan een Canadees rocktrio denkt, zegt natuurlijk Rush. Er zijn zeker overeenkomsten. Beide bands komen tot maturiteit in de tweede helft van de jaren zeventig. Net als Geddy Lee zingt Hawkins in de hogere registers. De thematiek in de teksten is ontleend aan de in die dagen populaire dystopische sciencefiction. En ook al is Neil Peart god onder de drummers, het spel van Deller is eveneens van een erg hoog niveau.

Na het klassiek geworden debuut ‘Black Noise’ (1977), waaraan FM overigens zijn cultreputatie te danken heeft, ruilt Nash the Slash de band voor een solocarrière. Tussen ’78 en ’80 neemt FM drie albums op met zijn vervanger Ben Mink. Nash komt terug voor drie platen tussen ’83 en ’89 die niet meer het oude niveau halen. Sindsdien komt FM enkel nog samen voor een occasionele livereünie. Maar de fans blijven aandringen op nieuw werk.

Eindelijk heeft Cameron Hawkins hier gehoor aan gegeven. De liefhebber van het eerste uur zal watertanden bij klassesongs als Cosmic Blue en Reboot Re-awaken. Complexe arrangementen worden hier gekoppeld aan direct aansprekende refreinen. Door de ritme- en tempoverschuivingen zet Children Of Eve je voortdurend op het verkeerde been. Safe And Sound doet denken aan Conspiracy, het project van wijlen Chris Squire en Billy Sherwood. Tour Of Duty is een meeslepend sciencefictionepos. De invloed van Yes is nog het sterkst in het afsluitende drieluik The Love Bomb (Universal Love) / Soldiers Of Life / Heaven On Earth.

Hawkins blijkt na al die jaren nog prima bij stem. Zijn synthesizerwerk dient vooral het violistenduo Aaron Solomon en Edward Bernard (Druckfarben). Paul DeLong is een meer dan waardige opvolger voor Deller; wie vindt dat een drummer zich tot een simpele backbeat moet beperken, laat deze plaat best aan zich voorbijgaan.  

Het wordt interessant om ‘Transformation’ te vergelijken met het komende project van Jean-Luc Ponty en Jon Anderson, waarin eveneens de viool een hoofdrol heeft.