Foals - Total Life Forever

Warner Bros Records

Het is al twee jaar geleden dat Foals ons, opduikend uit het onbekende, zowat omverblies op Polsslag en tegelijk op de proppen kwam met hun debuut ‘Antidotes’, een frisse, opgewekte, maar soms ook sombere plaat met een lekker naïef trekje, zoals veel debuutalbums dat hebben. Anno 2010, op ‘Total Life Forever’, blijkt dat de jonge veulens enkele serieuze stappen voorwaarts gezet hebben.

Dit keer namen ze de opnames van hun album volledig zelf in handen, de naïviteit is verdwenen, maar de Britten klinken weelderiger dan op hun vorige plaat. Toch blijven ze – gelukkig - ook op 'Total Life Forever' nog trouw vasthouden aan de fijne combinatie van energieke popfunk met hier een daar een streepje obscuriteit.

Spanish Sahara werd als single een hele poos voor de release van het album voorop gestuurd, deels om de fans te sussen en deels om de rest van de wereld al plagend op hun hand te krijgen. Ingetogen en ver vanuit de diepte klinkt de herkenbare iele stem van zanger Yannis Philippakis. Een groot zangwonder zal hij nooit worden, maar meer dan op ‘Antidotes’ lijkt hij zijn stem te beheersen zodat zijn kunnen verder gaat dan enkel het drammerige schreeuwen. Spanish Sahara dendert ondertussen lekker verder om uit te monden in een melodieus galmende climax.

Opener Blue Blood lijkt op dezelfde wijze te zijn opgebouwd. Eerst een zacht aanzwellende intro, Philippakis’ stem die in echo over het elektrische gitaargetokkel de leiding neemt om dan alles te laten transformeren in een zomers, funky basslijntje. En jawel, daar krijg je weer die climax. Deze keer met shakende ritme-eitjes en hier en daar zelfs een schetterende trompet.

De temparatuur wordt nog verder de hoogte ingejaagd op het  verrassende Miami. Foals maakte hiermee zowaar een semi-hiphoptrack; enkel de "gangsterrhymes" ontbreken nog. Miami zou smaken als een Calippo en ruiken naar plakkerige zonnecrème maar klinkt eerder als herkenbare groovy deuntjes op dreef. Gelukkig is het helemaal niet het soort nummer dat tot platte zomerhit gebombardeerd kan worden.

Maar niet alles klinkt anders. Foals laat op Total Life Forever en Black Gold het typisch Britse, koele, nonchalante gitaargekletter en de energieke drumsalvo's niet achterwege. This Orient is Het dipje van het album: een song die bij de eerste luisterbeurt nog gewoon mooi in het plaatje past, maar na twee, drie keer gewoon tot vervelend intermezzo degradeert. Dan liever meteen overgaan naar het mysterieuze en instrumentale Fugue dat een experimentele aanloop is voor het in tristresse badende After Glow.

‘Total Life Forever’ blijft op dreef tot de slotnoot. In What Remains treedt de hele band koorzanggewijs aan in een zinderende klaagzang terwijl Philippakis’ stem er als een fris hoentje doorheen dartelt wanneer de song melodisch op haar kookpunt komt. Omverblazen zoals die eerste keer doet Foals niet meer, maar het einde van hun verrassende creativiteit is op ‘Total Life Forever’ nog niet in zicht en voor deze Kür zijn ze alvast met succes geslaagd.

Foals speelt op vrijdag 20 augustus op Pukkelpop.