Forever Still - Breathe In Colours

Nuclear Blast

Wanneer de grootste troef van je band meteen ook (af en toe) een zwakke schakel lijkt, wat dan?

Maja Shinning is een zeer charismatische frontvrouw die, samen met multi-instrumentalist Mikkel Haastrup, de richting van Forever Still bepaalt. Op visueel en instrumentaal vlak zit het over het algemeen goed, met zelfs erg sterke uitschieters in nummers als Rew1nd, Is It Gone? en het titelnummer. Waar het schort, is de stem van Shinning. Zolang ze zich blijkbaar bewust is van de eigen beperkingen, loopt het goed. Ze doet bij momenten denken aan een minder krachtige en scherpe Alanis Morissette en grossiert vooral in de midden- en iets hogere tonen. Maar wanneer ze de duistere kanten van het verhaal een agressieve draai wil geven, schiet ze tekort. 

Dat valt al bij al nog mee bij Fight! en Survive waarbij we slechts even schrikken en hopen dat ze haar stem live niet kapot schreeuwt. Maar bij Do Your Worst haalt ze het slechtste in zichzelf naar boven: de screams klinken erg geforceerd, de kopstem is niet krachtig genoeg om de hoogste noten te halen en het lijkt wel of ze een heel register in die ene song wil duwen. Het doet pijn aan de oren.

Pieces, Rising Over You en Embrace The Tide komen nergens boven de middelmaat uit en gaan deels kopje onder door de te licht uitvallende kopstem. Hier en daar worden de meubelen nog gered door de schitterende - zij het niet erg originele - aan Meshuggah (Djent) refererende, metaalachtige, strakke powerakkoorden en de opzwepende drums van Rune Frisch. 

Say Your Goodbyes tot slot is een mooie powerballad, gelijkaardig aan Is It Gone?, maar net niet zo sterk. Het positieve aan dit alles is dat geen enkel nummer gerokken wordt. Met een gemiddelde van iets over de drie minuten mogen we zelfs van een erg kort album spreken.

Bij het debuut, 'Tied Down', ging de songschrijfster nog erg introspectief tewerk, terwijl de focus deze keer naar buiten is gericht. Het thema achter 'Breathe In Colours' is namelijk geïnspireerd door het verhaal van Philip K. Dick waarop ook 'Blade Runner' is gebaseerd. Vooral het besef dat de door hem gecreëerde (imaginaire) cyberpunktoekomst wel heel erg lijkt op de wereld waarin wij vandaag leven: megabedrijven hebben de regeringen in handen, we leven op de rand van een ecologische ramp, ...

Forever Still is ongetwijfeld een band die barst van het talent en een erg mooie toekomst heeft. Na jaren met een DIY-aanpak te hebben gewerkt, nemen ze met het tweede album (nu voor Nuclear Blast) serieuze stappen vooruit. De alternative heavy metal met gothic- en lichte symphonicinvloeden nestelt zich vlot in het oor en visueel zit het voor de volle honderd procent snor. Kijk er de video's of het artwork van het album maar op na: op het eerste gezicht lijkt alles erg donker, terwijl het eigenlijk barst van de kleuren. Daarvoor moet je iets kennen van binaire code... of één van de verduidelijkende video's bekijken.

Misschien dat een goede stemcoach de mankementen kunnen helpen wegwerken... of ons duidelijk maakt dat het gewoon aan onze oren ligt.

Deze recensie verscheen ook op Brothers In Raw.