Foxygen - …And Star Power

Jagjaguwar

Na een debuut als ‘We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic’ vorig jaar, werd er te onzent geen klein beetje uitgekeken naar wat de heren van Foxygen nog uit hun mouw zouden schudden. Nu ‘…And Star Power’ er is, blijven we enigszins teleurgesteld achter. Enigszins, want als je na een paar luisterbeurten door de rommel heen kunt kijken, blijven er fraaie stukjes muziek over.

‘…And Star Power’ is immers een dubbelaar geworden. Op de enkeling die de regel bevestigt na, blijkt dat soort ambitieuze werkstukken vaker het resultaat van een gebrek aan zelfkritiek dan van een overvloed aan sterke nummers.

Er staan zeker goeie nummers op het album en alles begint veelbelovend. De herrie van opener Star Power Airlines ruimt baan voor vier heerlijke nummers die pop, rock en psychedelica in de juiste proporties met elkaar vermengen. En ook nu zijn Sam France en Jonathan Rado niet gierig met verwijzingen naar de popgeschiedenis.

Een eerste hoogtepunt is single Cosmic Vibrations, een nummer dat zijn melodie gaat lenen bij Sad Eyed Lady Of The Lowlands van Dylan, terwijl het arrangement baadt in de sfeer van George Harrisons Long Long Long van de dubbele witte van The Beatles (wél een meesterlijke dubbelaar) en tekstueel aanleunt bij de moedeloosheid van Syd Barrett nadat de psychose had toegeslagen.

Wat volgt is de Star Power suite: vier nummers waarin Foxygen zich – geheel volgens de monomaniakale traditie – een alter ego aanmeet. De suite vormt op zichzelf een overtuigend geheel, met een instrumentale Ouverture, een midden dat naar een climax toewerkt, en een louterend slotstuk. Maar langs de andere kant breekt het de harmonie van de plaat. En daarna gaat het helemaal alle kanten uit.

Er zit heus nog wel wat aardigs tussen. I Don’t Have Anything/The Gate is een mooie, breekbare song die alweer duidelijk aan Barrett refereert (net als The Game, nog later op de plaat), en ook Mattress Warehouse en het rammelende 666 mogen er zijn. Hot Summer is dan weer een lied dat France en Rado van de montagevloer bij Palma Violets hebben gejat.

Maar bij de rest van deze vierentwintig (!) nummers lange plaat zit te veel afval. Wij kunnen onze portie lo-fi best hebben, maar sommige jams (Freedom II, Can’t Contextualize My Mind) moeten het repetitiekot niet verlaten. En experimenten als Cold Winter/Freedom zijn op geen enkel vlak relevant.

Foxygen zit nog steeds barstensvol potentieel en in verschillende nummers op ‘…And Star Power’ uit zich dat prachtig. Maar we zitten nog op onze honger naar de Grote Plaat die France en Rado ongetwijfeld in zich hebben. Wat meer zelfkritiek, een producer die hen een schop onder de kont en een bodemloze prullenmand geeft; we weten niet hoe ze het moeten doen, maar we hopen dat het er ooit van mag komen.

Foxygen speelt op 3 november in de Botaninque.